โจวสุ่ยยืนเผชิญหน้ากับพระเชษฐาองค์โตโดยมิกลัวเกรงอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
“ดูให้ดีเสียก่อนเถอะ” เขาเอ่ยเสียงกดต่ำ ให้พระเชษฐาต่างมารดาได้มองผู้ที่อยู่ในถังอีกครั้ง
อู่เทียนลืมตามองรอบตัว จากผู้ที่มิได้สติก็กลับมาส่งเสียงไอได้ จางเหรินรีบตรงเข้ามาประคองหมายจะพาลุกขึ้น แต่เพ่ยหลันร้องห้ามเอาไว้เสียก่อน
“ยังต้องแช่สมุนไพรต่อเพคะ รอยพุพองจะทำให้ปวดแสบปวดร้อนได้ ยามนี้มีความเย็นของยาช่วยจึงยังมิรู้สึกอันใด เป็นไปได้คงต้องแช่ทั้งคืน”
“ทำตามที่นางบอก สั่งให้เวรยามมาเฝ้าดู ประเดี๋ยวจะหลับจนจมน้ำตายเสียก่อน ทนแค่คืนเดียวนะอู่เทียน” ฮ่องเต้เอ่ยกับผู้ที่ได้สติแล้ว อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ เพราะเขาเองก็รู้สึกแสบร้อนอยู่เหมือนกัน แต่มันยังดีกว่าก่อนจะหมดสติ ยามนั้นเขาทรมานมาก
“ขอบใจนะ มิคิดว่าสาวใช้เช่นเจ้าจะชุบชีวิตคนได้เช่นนี้ คงเป็นเจ้าที่ช่วยโจวสุ่ยเมื่อสามเดือนก่อน ข้ามิแปลกใจแล้วเหตุใดเขาถึงขอพระราชทาน
