“สาวใช้ของอ๋องแปดนำยามาให้พ่ะย่ะค่ะ นางบอกว่ายากินจะช่วยขับพิษออกตามเหงื่อ ส่วนยาทาจะทำให้ผิวไม่เกิดรอยด่างพ่ะย่ะค่ะ มินึกว่านางจะรอบคอบเพียงนี้ เรื่องเล็กน้อยเกี่ยวกับผิวพรรณยังคิดได้” คนสนิทจางจินเอ่ยชมผู้ที่ทำการรักษาเหล่าเจ้านายจนหาย ทำเอาอ๋องหนุ่มถึงกับนิ่งไป ก่อนจะหยิบถ้วยยายกขึ้นดื่มจนหมด
“ทายาให้ข้า” เอ่ยเพียงเท่านั้น คนสนิทก็รีบจัดการเปลื้องอาภรณ์เขาออก แล้วทายาที่เหมือนกับแป้งเปียกลงบนรอยพุพอง ความเย็นซึมลึกลงไป มิต่างจากความดีที่ฝ่ายของโจวสุ่ยมอบให้ ยามนี้มันได้แทรกซึมเข้าหัวใจของพระเชษฐามิต่างจากยาที่กำลังสัมผัสผิวกาย
“หากเรื่องนี้เจ้ามิได้เกี่ยวข้อง ข้าควรมองเจ้าใหม่หรือไม่” อ๋องหกคิดในใจ หวังว่าทุกอย่างจะเป็นฝีมือของอีกฝ่าย เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกระอายใจกับเรื่องที่ผ่านมา
ด้านกระโจมของโจวสุ่ย พอกลับมาจากรักษาคนก็อาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ใหม่ เพ่ยหลันอยู่ในชุดสีขาวดูสะอาดตา เป็นอาภ
