“บางทีข้ายังคิดว่านางมิใช่คนเดิม”
“หึ! พูดจาไร้สติ เพ่ยหลันมิใช่เพ่ยหลันแล้วนางจะเป็นผู้ใดไปได้” ซางไห่เอ่ยออกมาก่อนจะหัวเราะขันความคิดของอนุชาตน แล้วยกจอกสุราขึ้นดื่ม
“แต่ข้ารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ นะพี่สาม หากพระองค์เห็นนางก่อนนั้นจะไม่เอ่ยเช่นนี้เลย” จางเหรินยังคงย้ำเรื่องเดิม
“เป็นจริงเช่นที่ท่านอ๋องเอ่ยพ่ะย่ะค่ะ เพ่ยหลันเมื่อสามเดือนก่อน นางรักและเทิดทูนอ๋องเก้ามาก ยอมทำทุกอย่างมิเคยปริปาก แค่ท่านอ๋องจับมือนางก็ดีใจจะแย่ แต่นี้กลับทำเหมือนมิรู้จัก มันน่าแปลกเหลือเกิน” ซูหม่าคนสนิทของจางเหรินเอ่ยขึ้นด้านหลัง
“ก็เป็นเจ้ามิใช่หรือที่ผลักนางตกน้ำ เห็นว่าหัวแตกมิใช่ มิแปลกที่นางจะจำสิ่งใดมิได้ รวมถึงเจ้าเก้าด้วย” อ๋องหกเอ่ยย้ำเรื่องนี้เช่นกัน ทำเอาสองนายบ่าวถึงกับหน้าถอดสี แม้จะเคยได้ยินเรื่องที่คนถูกของแข็งกระทบหัว มักจะทำให้ลืมเรื่องราวทุกอย่างไป แต่มันก็เป็นแค่ช่วงหนึ่งเท่านั้น ผ่านพ้นไ
