เพ่ยหลันหน้าซีดเกรงว่าผู้เป็นนายจะลงโทษอย่างที่เอ่ย เพราะเขามิเคยทำหน้าดุเช่นนี้ใส่นางเลยสักครั้ง ตั้งแต่ท่านอ๋องฟื้นขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ
“ไม่เก่งแล้วหรือ ไยมิต่อต้านอีก” คำถามเขาทำเอาสาวใช้ถึงกับตัวสั่น นางไม่เคยเห็นท่านอ๋องมีท่าทีเกรี้ยวกราดเช่นนี้มาก่อน นางถือดีอันใดไปทำร้ายเขากันล่ะ เป็นเพียงสาวใช้ในจวนเขาเมตตาให้อยู่ใกล้ชิดก็ดีแล้วมิใช่หรือ
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเจ้าเองก็ต้องไปด้วย” เขาใช้นิ้วโป้งลูบลงที่ขมับเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวนอนลงข้างกายนาง แล้วดึงเข้ามาซุกอกแกร่งเอาไว้อย่างหวงแหน
เพ่ยหลันไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้แต่น้อย นึกถึงคำพูดเขาที่บอกจะไม่ข่มเหงก็พาให้ใจชื้นขึ้นมา “เขาทำอย่างที่พูดจริงเหรอ จะไม่ทำอะไรเราจริงๆ ใช่ไหม" เสียงในหัวดังขึ้น ในขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นนาย
ลมหายใจสม่ำเสมอดังขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าหลับแล้ว คงเป็นเพราะอ๋องแปดเดินทางตลอดทั้งวันทั้
