“นี่เจ้ามิคิดจะรามือ เพียงเพราะอยากเอาชนะโจวสุ่ย หรือเป็นเพราะเจ้ามีใจให้สาวใช้ผู้นั้น” อ๋องสามซางไห่เอ่ยถามพร้อมกับจ้องใบหน้าของจางเหริน ยามนี้ทั้งสามอยู่บนรถม้าแล้ว และมันกำลังเคลื่อนไปยังประตูเมือง เพื่อตรงไปยังสถานที่ล่าสัตว์ซึ่งจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี
จางเหรินเงียบไปเพราะเขาเองก็ยังสับสน มิเข้าใจตนเองนัก สิ่งที่ต้องการคือเอาชนะพระเชษฐาหรือต้องการเพ่ยหลันคืนกันแน่ ทั้งที่ก่อนนั้นเขามิได้มีใจพิศวาสนางเลย
“กระหม่อมเองก็มิรู้พ่ะย่ะค่ะ” ตอบเสียงเบา
“เช่นนั้นเจ้าต้องคิดถึงผลที่ตามมาให้มาก การต่อกรกับโจวสุ่ยมิใช่เรื่องยาก แต่ก็มิใช่เรื่องง่าย จากท่าทีของน้องแปดข้าเชื่อว่าเขาไม่มีทางปล่อยนางให้เจ้าเป็นแน่ อย่าให้งานใหญ่เสียเพียงเพราะสตรีผู้เดียว มิเช่นนั้นข้ามิปล่อยนางไว้” อ๋องสามพี่ใหญ่ของราชวงค์นี้เอ่ยเตือน
“นั่นสิ เอาไว้เราจัดการเรื่องที่ใหญ่กว่าเรียบร้อยแล้ว ถึงยามนั้นเจ้าจะเอาใครมารับใ
