ฟูหรงเห็นท่ามิดี จึงเอ่ยถามฮ่องเต้แทนผู้ที่กำลังเดือดดาลจนเกรงจะคุมมิอยู่
“ฝ่าบาทน้องแปดก็แค่เป็นห่วงเพ่ยหลัน พระองค์ก็รู้ว่านางคือคนรักของน้องแปด เหตุใดถึงมีคนจากในวังพาตัวนางมาเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ”
“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดต้องพาตัวนางมา ทั้งที่พระองค์ก็ทรงตรัสเองเมื่อตอนล่าสัตว์ ว่าจะทรงพระราชทานสมรสให้ทั้งคู่ ไยยามนี้ถึงให้อภิเษกกับท่านหญิงที่ใดก็มิรู้ แม้แต่ชื่อก็มิเคยได้ยิน” อู่เทียนเอ่ยสำทับและย้ำคำของฮ่องเต้
“หึ!..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ มีพรรคมีพวกเพิ่มก็กล้ากำแหงกับข้า ยกกันมาถึงที่นี่ หึ! ดียิ่งนัก” น้ำเสียงของฮ่องเต้นั้นประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด จนเหล่าอนุชาถึงกับหน้าเสีย เพราะดูเหมือนฮ่องเต้จะทรงกริ้วแล้ว
“กระหม่อมแค่ต้องการคนของกระหม่อมคืน ส่วนราชโองการขอมิรับพ่ะย่ะค่ะ” ว่าพร้อมกับวางราชสาส์นบนโต๊ะ
“โจวสุ่ย!! เจ้ามิกลัวข้าจะลงโทษเลยหรือ” เสียงตวาดดังขึ้น มิคิดว่าอนุชาจ
