เสียงเอะอะโวยวายในตรอก ดึงความสนใจให้ผู้คนได้มิยาก ทำให้อ๋องหนุ่มหันไปยังที่มามิต่างจากผู้ที่ยืนข้างๆ
“นั่นจางเจาบุตรชายพ่อค้าในเมืองเพคะ คงจะถูกใจสตรีงามเข้าให้อีกแล้วกระมัง” เสี่ยวหมิ่นบอกกล่าวเมื่อเห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มที่รู้จักกันดี
เพราะฝ่ายนั้นยืนบังสตรีสองนางเอาไว้ ซ้ำยังต้อนเข้าไปด้านในอีก โจวสุ่ยจึงมิรู้ว่านั่นคือชายาตัวน้อยของตน แต่ก็ใช่ว่าจะปล่อยปละละเลย แค่ใช้สายตาคนสนิทก็เข้าไปตรวจดูแล้ว แต่ยังมิทันที่หานจิ่งจะเข้าไปในตรอก เสียงคุ้นหูก็เปล่งออกมาดังพอให้ทุกคนเงียบ
“ฟานโจวสุ่ย!! ท่านจะปล่อยให้ข้าถูกรังแกหรือ” เพ่ยหลันตะโกนจนเจ็บคอ ก่อนจะถอยกรูดมาติดกำแพงพร้อมกับสาวใช้คนสนิท ซึ่งยืนบังนางเอาไว้ด้วยท่าทางตื่นกลัวไม่แพ้กัน เพราะมีบางอย่างที่ทำให้อารมณ์อ่อนไหวทั้งคู่
“เพ่ยหลันนั่นน้องหรือ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น ก่อนที่กลุ่มคนเหล่านี้จะถูกคุมตัวไว้ โจวสุ่ยตรงเข้ามาหมายจะประคอง
