“เพ่ยหลันในวังเป็นเช่นใดบ้าง ได้ยินว่านางในมีแต่ผู้งามๆ ใช้หรือไม่” หรานเอ๋อถามทันทีในขณะที่เข้ามาช่วยเป็นลูกมือให้รุ่นน้องเช่นเคยยามที่เพ่ยหลันเข้าครัว
“งามมาก ดูท่าคงถูกคัดสรรมาอย่างดี” บอกอย่างที่เห็น แม้ยามนั้นจะนั่งอยู่ในสวนด้านนอกก็เถอะ
“น่าจะใช่นะ ได้ยินว่าพวกนางเหล่านั้น ล้วนแต่เป็นบุตรสาวของผู้มั่งมีในเมืองและต่างเมือง บางคนก็เป็นบุตรสาวขุนนาง เพราะภายหน้าหากต้องตาราชนิกูลก็จะได้รับแต่งตั้งให้เป็นสนมรับใช้ บางคนได้เป็นถึงกุ้ยเฟยก็มี หากฝ่าบาททรงพอพระทัย” หรานเอ๋อเอ่ยอย่างเพ้อฝัน
“หึหึ ดูเหมือนพี่จะรู้เรื่องดีนะ” คนน้องกล่าวพร้อมกับผัดอาหารในกระทะที่ผู้เป็นนายสั่ง
“ใครจะเหมือนเจ้ากันล่ะ เฉยชากับทุกเรื่อง ก่อนนั้นก็ไม่เห็นจะเป็นเช่นนี้เลย เอ่ยถึงแต่ท่านอ๋องเก้าตลอด ตั้งแต่ตกน้ำไป ดูท่าความรู้สึกเจ้าคงมลายหายไปกับน้ำด้วยกระมัง” อีกฝ่ายเย้าอย่างเอ็นดู เพราะมิรู้ว่าคนตรงหน้ามิใช่คน
