เหม่ยลี่เงยหน้ามองผู้เป็นนาย ซึ่งกำลังปลดเสื้อคลุมออกจากตัว นางยิ้มมองการกระทำของเขา คิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังจะเอาผ้าคลุมห่มให้เป็นแน่ แต่เท้าใหญ่กลับขยับมาด้านข้าง แล้วใช้ผ้าในมือห่มให้เพ่ยหลันแทน
“หนาวมากหรือ” เสียงอ่อนโยนเปล่งออกมา แต่คนตัวเล็กยังมิทันได้ตอบอันใดตัวก็ลอยขึ้นจากพื้นอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของผู้เป็นนายเสียแล้ว
“อ๊ะ! ท่านอ๋องเพคะ” ร้องท้วงทันที
“อย่าดื้อ” เสียงกดต่ำเปล่งออกมา ก่อนที่สายตาคมดุจะหันมายังสาวใช้อีกคนที่นั่งคุกเข่ามองเขาอยู่ นางยื่นมือออกมาเกาะขาเขาไว้อย่างน่าสงสาร
“กล้ามากที่รังแกคนของข้า เอาตัวนางไปโบยยี่สิบไม้ แล้วขับออกจากจวนทั้งคู่” เสียงเย็นเอ่ยสั่ง ก่อนจะหมุนตัวหมายจะพาคนในอ้อมแขนตรงไปยังเรือนพักของตน
“ท่านอ๋อง เหม่ยลี่ต่างหากที่เป็นคนของท่าน พระองค์ลืมค่ำคืนของเราแล้วหรือเพคะ ไยถึงมิใส่ใจหม่อมฉันเลย”
โจวสุ่ยหันกลับมาหาผู้ที่เอ่ยอีกครั้ง “หึ! ก็แค่สตรีอุ่นเ
