อดัมส์นึกถึงตอนที่เห็นพิมพ์ลดาก้าวลงมาจากรถของน้องชาย
“ความคิดสกปรกที่สุด พิมพ์บังเอิญเจอคุณแดนน์ที่ห้างค่ะ คุณแดน์แค่แวะมาส่ง ไม่ได้มีอะไรเลวทรามแบบที่คุณดำคิดไปไกล”
“หรอจ๊ะ... แม่กุลสตรี ยอมรับมาดีกว่า ฉันอยากรู้ว่าดีกรีนางแบบปกหนังสือปลุกใจเสือป่าอย่างเธอ ขายให้อาเสี่ยครั้งละเท่าไร?”
อดัมส์ประชด
“สำหรับคุณดำพิมพ์ไม่ขายค่ะ”
หล่อนส่ายหน้ายั่วให้เขาโกรธ
“ไม่ขาย... แต่จะให้เอาฟรีใช่ไหม”
เขาทำตาหื่นใส่หล่อน
“ไม่ค่ะ... ผู้ชายอย่างคุณจะไม่มีวันได้เห็นขาอ่อนของพิมพ์หรอกค่ะ”
“แล้วที่ผ่านๆ มาล่ะ... อย่าบอกนะว่าลืมแล้วว่าเราเคยมีอะไรกันมาก่อน”
“อุ๊ย... ขอโทษนะคะ พิมพ์... เอ่อ... จู่ๆ พิมพ์ก็จดจำอะไรไม่ได้... เกิดอาการสมองเสื่อมขึ้นมาซะงั้น”
หล่อนแกล้งยกมือแตะขมับ จากนั้นก็ส่ายศีรษะล้อเลียนเขา และอดัมส์โกรธมาก
“แบบนี้ฉันต้องทบทวนความทรงจำให้เธอใช่ไหม”
อดัมส์มองพิมพ์ลดาด้วยสา
