แล้วภาครัฐก็ก้าวออกไป ตอนนี้จึงเหลือแต่เจษฎ์และภูษิตาอยู่กันตามลำพัง ส่วนบิดาและมารดาของเธอจะมาเยี่ยมเขาในตอนเย็น
“ไหนล่ะแอปเปิล”
“หมดแล้วค่ะ คุณนอนพักก่อนนะคะ เดี๋ยวพู่จะโทรหายัยเนตรหน่อย ไม่รู้ว่าตอนนี้กับพี่หมอเป็นยังไงบ้าง”
“หือ? เพื่อนเธอกับคุณหมอคนนั้นเค้าคบกันเหรอ”
“ยังค่ะ แต่พู่กำลังเชียร์ให้ยัยเนตรจีบพี่หมออยู่ ไม่รู้ว่าสำเร็จมั้ย หรือจะโป๊ะแตกไปซะก่อน”
“โป๊ะแตกยังไงเหรอ”
“ก็...พู่ให้ยัยเนตรเค้าแกล้งเมาเพื่อให้พี่หมอพาไปดูแลเมื่อวันก่อนน่ะค่ะ เมื่อวานว่าจะโทรหาก็มัวแต่ดูแลคุณอยู่ เลยลืมสนิทเลย”
“หืม? ว่าแต่ฉันเจ้าเล่ห์ เธอก็เจ้าแผนการไม่เบาเลยนะเนี่ย”
เขายื่นมือไปบีบจมูกเล็กอย่างมันเขี้ยว
“ยังไงก็ไม่เท่าคุณหรอกค่ะ งั้นพู่ขอออกไปโทรข้างนอกนะคะ คุณนอนรอไปก่อนเดี๋ยวพู่มาค่ะ”
“รีบไปรีบมานะ ฉันคิดถึง”
“ค่ะ” ภูษิตายิ้มกว้างก่อนจะช่วยปรับหัวเตียงให้เอนลงเพื่อให้เขานอนพักได้สะ
