กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์มือถือของภูษิตาดังขึ้นในตอนเกือบสามทุ่มและต่อให้ไม่ต้องหยิบมามองหน้าจอเธอก็รู้ได้ทันทีว่าใครโทรมา
(“เพิ่งเลิกงานเหรอคะท่านประธาน”)
(“จ้ะ วันนี้ประชุมทั้งวัน มึนไปหมดแล้ว”)
(“อย่าหักโหมมากสิคะ ยังมีเวลาอีกหลายวันกว่าจะถึงวันงาน พักบ้างสิคะ”)
(“ก็ฉันคิดถึงเธอ อยากกลับไปหาไวๆ นี่นา อีกอย่างนะรูปที่เธอส่งมาให้ดูน่ะทำให้ฉันไม่ค่อยมีสมาธิทำงานเลยรู้มั้ย”)
(“ทำไมคะ ไม่สวยเหรอ”)
(“เพราะว่าสวยไง สวยจนตาลายเลยล่ะ”)
(“ปากหวานอีกแล้วนะคะ”)
(“ฉันหวานได้มากกว่านี้อีกนะ ถ้าเธออยู่ใกล้ๆ คงได้ชิมแล้วล่ะ”) เขาบอกอย่างอารมณ์ดี
(“เอาไว้ค่อยชิมตอนที่มาถึงนะคะ แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยังคะ”)
(“กินแล้ว นายรัฐหามาให้กินตอนหกโมงน่ะ กินไปทำงานไปแล้วก็คิดถึงเธอไปด้วย แล้วเธอล่ะวันนี้กินอะไรบ้าง”)
(“ก็อาหารเหนือทั่วไปค่ะ กินไปก็คิดถึงคุณไปเหมือนกัน”)
(“ชื่นใจจัง รอฉันอ
