“ผมไม่มีวันทำให้พู่เค้าเสียใจหรอกครับ ผมสัญญากับเธอแล้ว จริงมั้ยพู่” เจษฎ์มองภูษิตาด้วยแววตาหวานเชื่อมจนคนแก่รู้สึกหมั่นไส้
“เฮ้อ...สงสัยอาหารนี่จะกินไม่ได้แล้วมั้ง น้ำตาลหกเรี่ยราดขนาดนี้ ปู่คงได้เป็นเบาหวานตายกันพอดีสิน่า”
ได้ยินเจ้าสัวบอกอย่างนั้นพวกเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนที่จะนั่งกินมื้อเที่ยงกันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานบิดาของภูษิตาก็กลับมาพร้อมกับฤกษ์มงคลซึ่งเป็นฤกษ์ที่ถูกใจเจ้าบ่าวมาก เพราะงานแต่งของพวกเขาที่จังหวัดน่านจะถูกจัดขึ้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้านี้แล้ว
เจ้าสัวจึงได้พาว่าที่เจ้าบ่าวกลับกรุงเทพฯ ไปด้วยกันก่อน เพราะยังมีงานต้องเคลียร์อีกมาก ซึ่งแม้เจษฎ์จะไม่อยากอยู่ห่างเธอเลยสักนิดแต่เขาก็ทิ้งงานมานานแล้ว ในฐานะประธานบริษัทเขาก็ต้องกลับไปรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองเช่นกัน
แน่นอนว่างานแต่งเพื่อนรักทั้งที่ มณีเนตรก็ไม่พลาดที่จะเคลียร์งานทั้งหมดเพื่อมาช่วยจัดงานและรับตำแห
