ตอนที่ 10 คนเลว
1032 คำ
ไม่คิดว่าเธอจะได้เจอกับเขาที่นี่...เวลานี้
ภูษิตาชะงักกึกเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามาแล้วเจอกับเจษฎ์ที่นอนขวางอยู่กลางเตียงในสภาพเหมือนคนเมา การได้เห็นใบหน้าของเขาแดงก่ำมันทำให้เธอหวนนึกไปถึงครั้งแรกบนรถคันนั้น แต่เมื่อรู้ว่าคิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมา เธอจึงได้เดินผ่านร่างที่คิดว่าสลบไสลนั้นไป แล้วเริ่มเก็บของบางอย่างที่สำคัญถึงขนาดทำให้เธอต้องย้อนกลับมาเอาทั้งที่คิดไว้แล้วว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีก
เมื่อเก็บของเสร็จแล้วเธอก็เดินออกมาที่เตียงอีกครั้งคราวนี้เจษฎ์ไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเหมือนในตอนแรกแต่เขากลิ้งไปที่ปลายเตียงจนใกล้จะตกอยู่รอมร่อ
“ตกเตียงก็ดีจะได้เจ็บซะบ้าง”
เธอเบะปากให้เขาอย่างหมั่นไส้ แต่พอจะก้าวออกไปก็ยังตัดใจไม่ลง สุดท้ายเลยต้องวางของในมือและกระเป๋าสะพายลงบนพื้นก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาแล้วโน้มตัวเข้าหาก่อนจะสอดแขนทั้งสองข้างใต้รักแร้ของเขาเพื่อลากเขาขึ้นไปนอนกลางเตียงดีๆ
แต่พอได้กลิ่นของเธอ ได้รับสัมผัสที่คุ้นเคย คนเมาก็โอบสองแขนกับแผ่นหลังบาง ก่อนจะพลิกตัวขึ้นมานอนคร่อมเธอเอาไว้
“นี่คุณ...ไม่ได้เมาเหรอคะ”
“กลับมาทำไม”
คำถามนั้นเล่นเอาเธอแทบจะพูดไม่ออก เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเสียศักดิ์ศรีอย่างบอกไม่ถูก
“พู่ลืมของบางอย่างเอาไว้ พวก...เอกสารที่จำเป็น ก็เลยกลับมาเอาค่ะ ถ้าคุณไม่ได้เมาแล้วก็ปล่อยพู่เถอะ พู่จะได้กลับ ไม่ต้องอยู่ขวางหูขวางตาของคุณอีก”
“ทำไมต้องดื้อกับฉันนะพู่ เธอแค่อยู่ในที่ที่ฉันอยากให้อยู่ ทำตัวให้น่ารักเหมือนที่เคยทำไม่ได้หรือไง แค่ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม มันยากนักหรือไงกัน”
“ให้พู่ทำทุกอย่างเหมือนเดิม ทั้งที่คุณกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นเหรอคะ คุณจะยัดเยียดตำแหน่งเมียน้อยให้พู่ ทั้งที่พู่มาก่อนเค้าอย่างนั้นเหรอคะ”
“เด็กโง่”
“ค่ะ พู่มันโง่ โง่ที่เฝ้ารักเฝ้าห่วงและตั้งความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าความรักของพู่จะชนะใจคุณได้ แต่ไม่เลย ในสายตาของคุณยังไงพู่ก็เป็นได้แค่นางบำเรอ เป็นแค่ของตายที่คุณอยากจะหยิบฉวยเมื่อไหร่ หรืออยากหายไปตอนไหนก็ได้ทั้งนั้น แต่พู่น่ะ...พู่ทำใจไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าต้องเห็นคุณแต่งงานกับใครไปจริงๆ พู่ไม่อยากนั่งรอสามีของคนอื่น คุณเข้าใจพู่บ้างมั้ยคะ เคยเห็นใจพู่บ้างรึเปล่า”
เธอบอกเขาทั้งน้ำตานองหน้า ทั้งที่เคยคิดว่าถ้าได้เจอกันอีกเธอจะเข้มแข็งให้มากกว่านี้ แต่หัวใจดวงนี้มันไม่เคยให้ความร่วมมือเลยสักครั้ง
“อย่าร้องไห้สิบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบน้ำตาของเธอ”
มือหนาไล้เอาคราบน้ำตาออกจากสองแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน ความอ่อนโยนที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้รับหลังจากที่เขาขับไล่ไสส่งกันไปแล้ว
ภูษิตาปัดมือเขาทิ้งไปก่อนที่หัวใจของเธอมันจะอ่อนแอมากกว่าเดิม หญิงสาวดันตัวเขาออกอย่างแรง ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วก้มลงเก็บทั้งกระเป๋าของซองเอกสาร ทว่าเจษฎ์กลับเข้ามาแย่งของพวกนั้นแล้วโยนลงพื้นอย่างไม่ไยดี ก่อนจะอุ้มเธอกลับไปนอนหงายอยู่บนเตียงโดยมีร่างของเขาคร่อมทับเอาไว้
“คุณเจษฎ์! ปล่อยพู่นะ อย่ามาทำกับพู่แบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์...”
เธอทุบตีเขาอย่างแรงและพยายามขัดขืนสุดกำลัง แต่เขาก็คว้ามือทั้งสองข้างของเธอไว้แล้วกดลงข้างลำตัวไม่ให้เธอดิ้นรนไปไหนได้อีก
“ฉันน่ะเหรอไม่มีสิทธิ์? ถ้าฉันไม่มีแล้วใครล่ะที่จะมี ในเมื่อเธอกล้าบอกคนอื่นว่าฉันเป็นผัว งั้นฉันก็จะใช้สิทธิ์ของผัวให้เต็มที่ อีกอย่าง...เงินห้าล้านที่ฉันโอนให้ยังไม่ได้ถอนทุนคืน เธอก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวออกไปจากห้องนี้ได้ง่ายๆ เลย...ชมพู่”
บอกแล้วเขาก็ประกบริมฝีปากกับปากเล็กแล้วจูบเธออย่างดูดดื่ม
ร่างเล็กหยุดดิ้นรนแทบจะทันทีไม่ใช่เพราะลีลารักที่เร่าร้อนของเขา แต่เป็นเพราะสิ่งที่เขาบอกเธอต่างหาก
ที่แท้...เขาก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์ในตัวเธอสักนิด เขาแค่อยากจะใช้ร่างกายของเธอให้คุ้มค่ากับเงินก้อนสุดท้ายที่เสียไปต่างหาก
เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็หลับตาลงอย่างคนหมดแรง แล้วปล่อยให้เขาได้ตักตวงความสาวจากเรือนร่างของเธอได้ตราบเท่าที่เขาพอใจ
นับจากวันนี้ไปเธอจะไม่มีหัวใจเอาไว้เพื่อรักเขาอีกแล้ว...
คนเลว!
ภูษิตากลับมาถึงห้องของตนเองในเวลาเกือบตีสาม หลังจากที่ปล่อยให้เขาได้กลืนกินร่างกายของเธอจนอิ่มหนำและหลับสนิทไป เธอจึงอาศัยจังหวะนั้นหนีออกมาก่อนที่เขาจะตื่นมารังแกเธอได้อีก
สิ่งที่เสียไปแล้วไม่อาจเรียกคืนมาได้ สำหรับเธอกับเขามันก็เป็นเรื่องของการแลกเปลี่ยนมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องเสียใจหรือเสียดายอะไรอีก
สิ่งเดียวที่เธอเสียไปก็คือผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
นี่คือสิ่งที่เธอบอกตัวเองมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากเพนต์เฮาส์ของเขา ในตอนนี้เธอจึงไม่เหลือน้ำตาสักหยดให้คนที่ไร้หัวใจ
- ผู้เขียน
