“เฮ้อ...นี่แหละน้า...ที่เค้าว่ามีของดีอยู่กับตัวแต่กลับไม่เห็นค่า พอจะเสียเค้าไปจริงๆ ถึงเพิ่งสำนึกได้ แล้วอะไรทำให้มึงคิดว่าจะเสียเค้าไปวะ”
“ก็เพราะข้างกายของเค้า...มีผู้ชายที่แสนดีคนหนึ่งคอยดูแลอยู่น่ะสิ”
“อ้อ มีคู่แข่งนี่เอง พอมีคู่แข่งมึงก็เลยเพิ่งจะมาคิดได้ว่าเค้าไม่ใช่ของตายที่มึงนึกอยากจะใช้งานตอนไหนก็ได้อีกแล้วใช่รึเปล่า”
ฤทธิชัยพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจ
“มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก”
“แล้วมันแค่ไหนอีกวะ”
“ก็กู...ดันไปพูดไม่ดีกับเค้าไว้ด้วยน่ะสิ แค่เพราะความอยากเอาชนะบ้าๆ นั่นแท้ๆ แม่งเอ๊ย...นี่เหรอวะที่เค้าเรียกว่าความรัก ทำไมยิ่งรักมันก็ยิ่งหงุดหงิดแบบนี้วะ”
“นี่แหละเพื่อนเค้าเรียกรสชาติของชีวิต อย่างน้อยเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็ทำให้มึงรู้ใจตัวเอง ก็ถือว่ามันยังมีข้อดีอยู่บ้างนะ”
เขาพยายามปลอบใจเพื่อน แม้ในใจอยากสมน้ำหน้ามันมากกว่าแต่ในเมื่อส่วนหนึ่งที่ทำให้มันต้องเป็นแบบนี้ก็เพรา
