“คุณชนา” พอได้ยินเสียงคนเป็นสามี กชมนรีบเปลี่ยนสีหน้าในพลัน เดินไปกุมมือคนป่วยพร้อมบีบน้ำตาให้น่าสงสาร
“ป๊า พาแม่มุกกลับบ้าน” เมฆกับหมอกร้องไห้ตามคนเป็นแม่ บอกพ่อเสียงสะอื้น ไม่ได้กลัวแต่ไม่อยากให้แม่อยู่ใกล้ยายปีศาจใจร้ายอีกแล้ว
“กลับบ้านของเรากันเถอะมุก” วราปาดเช็ดหยาดน้ำตาที่อาบแก้มนวล โอบไหล่ที่สั่นสะท้านของมุก นึกโทษตัวเอง เขาไม่น่าพาเธอมาที่นี่เลย
“มุก มุกอยู่คุยกับพ่อก่อนนะลูก” คำพูดของชนาธิปอ้อนวอนร้องขอทำให้หัวใจคนเป็นลูกกระตุกวูบ ความเวทนาตีตื้น หยุดก้าวเดิน
“คุณอย่าไปอ้อนวอนนังลูกอกตัญญูเลยค่ะ…” กชมนบีบน้ำตาหยดแหมะๆ แสร้งแสดงความน้อยใจ
“หยุดว่ามุกแบบนี้นะกชมน” แม้เสียงนั้นจะแหบแห้งอย่างคนป่วย แต่ก็แข็งกร้าวดุดันจนคนเป็นภรรยาที่อยู่ในโอวาทสามีมาตลอดต้องชะงักงัน
“ก็…”
“เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แล้วก็เลิกเสแสร้งได้แล้ว”
“แม่มุกกลับบ้านกันครับ”
“ค่ะ กลับบ้านกัน” เสียงห
