“แล้วแวะมาอุดหนุนใหม่นะคะ” ระวีออกมาส่งลูกค้า แม้จะเหนื่อย ยืนขายของจนขาแข็ง แต่เธอก็ยังยิ้มได้
“สามทุ่มกว่าแล้วเหรอเนี่ย ปิดร้านแพ็คของให้ลูกค้าดีกว่า” นาฬิกาเรือนสวยบนข้อมือเล็กบ่งบอกเวลา 21.20 น. ยังมีออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งจากช่องทางออนไลน์ที่ต้องแพ็คเตรียมจัดส่งอีกหลายออเดอร์ ในขณะที่เธอใช้ตะขอเกี่ยวประตูม้วนลงมาเพื่อปิดร้าน ก็มีมือของใครบางคนยับยั้งไว้
“…” ระวีมองหน้าเจ้าของมือด้วยความแปลกใจ เขาเพิ่งกลับไปเมื่อช่วงเย็น แล้วทำไมถึงกลับมาที่นี่อีก
“ผมคิดว่าคุณคงยังไม่ได้กินอะไร…” ระวีมองถุงกล่องอาหารในมืออีกข้างของลุค ทำให้นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ช่วงสายจนถึงตอนนี้เธอดื่มกาแฟไปเพียงแก้วเดียว เพียงแค่เธอมองหน้า เขาก็หลบสายตา และไม่พูดอะไรต่อ
“เข้ามาก่อนสิ”
“แล้ว…” ลุคมองมืออีกข้างของตัวเองที่ยันประตูม้วนอยู่
“ดึงลงมาเลย” ระวีถอยกลับเข้าไปในร้าน ให้ลุคดึงบานประตูม้วนลงมา แล้วปิดไฟหน้าร้
