“ทวดแทน ทวดพาย” ทันทีที่บอดี้การ์ดเปิดประตูรถ เมฆกับหมอกก็พุ่งตัวไปหาคุณทวดทั้งสองที่ออกมายืนชะเง้อคอมองด้วยความเป็นห่วงเหลนน้อย ที่จู่ๆ ก็ต่อสายตรงมาหา และยังให้ไปรับมาที่นี่อย่างปัจจุบันทันด่วน
“กินอะไรมากันหรือยังครับ” แทนไทถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใจดีกับลูกหลานเหลนเสมอ เด็กน้อยทั้งสองยังคงอยู่ในชุดนักเรียน มาพร้อมกับกระเป๋าหนังสือที่บอดี้การ์ดถือตามลงมา
“ยังครับ เมฆหิวมากๆ เลยครับ” เมฆแอ่นหลังพร้อมทั้งลูบท้องตัวเองไปมา แสดงให้เห็นว่าตนหิวมากเพียงใด
“ตั้งแต่กลับจากโรงเรียนยังไม่มีอะไรตกถึงท้องหมอกเลยครับ”
“น่าสงสารจังเลยลูก ได้เวลาอาหารเย็นของทวดพอดี วันนี้เมฆกับหมอกมากินข้าวกับทวดเนอะ” พรพระพายเอ็นดูเหลนน้อยทั้งสอง จากท่าทางของทั้งคู่ก็อดสงสารไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แม้จะมั่นใจว่าพี่เลี้ยงของทั้งสองคนไม่มีทางปล่อยให้ทั้งคู่หิวโหยปานนี้
“ครับ” เจ้าแฝดตอบรับเสียงใส เมฆเข้
