“ป๊ามาได้ไง” เมฆอยู่ในชุดนักเรียน ชุดเดียวกับเมื่อวาน พรพระพายให้แม่บ้านจัดการซักรีดเรียบร้อย เด็กน้อยวิ่งเข้าไปป่ายปีนนั่งบนตักของผู้เป็นพ่อ ลืมความขุ่นเคืองไปจนหมดสิ้น
“แม่มุกมาได้ไง” หมอกก็ป่ายปีนขึ้นไปนั่งบนตักของแม่ อิงซบอย่างออดอ้อน ทุกคนมองด้วยสายตาเอ็นดู เด็กขี้น้อยใจสองคนได้หายไปแล้ว
“กลับบ้านไม่เจอลูกชาย ก็ต้องมาหาลูกชายที่นี่สิครับ”
“ป๊ากับแม่มุกนอนไหนครับ เมฆกับหมอกนอนกับพี่ภาคิน พี่คามิน” เมฆไม่พูดถึงสาเหตุที่ทำให้ตนกับน้องชายฝาแฝดมานอนที่นี่ ชวนคนเป็นพ่อคุยราวกับไม่เคยมีปัญหาใดๆ เกิดขึ้น
“ป๊ากับแม่มุกนอนที่ห้องรับรองแขกครับ” เมื่อลูกไม่แสดงอาการน้อยอกน้อยใจออกมาให้เห็น วราจึงตามน้ำไปกับลูกชาย ใช้การกระทำช่วยลบเลือนความขุ่นข้องหมองใจของเมฆกับหมอก และเขากับมุกก็ได้พูดคุยและตกลงกันแล้ว จะไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าเวลาของลูก
“วันนี้แม่ลาคุณครูให้เมฆกับหมอกแล้วนะคะ เราจะไปลองชุด
