ปุ้ยนั่งหวีผมอยู่ที่ปลายเตียงด้วยดวงตาที่เหม่อลอย กำลังคิดถึงสีหน้าและแววตาของฟลอยด์เมื่อเช้า เขานิ่งเงียบแววตาเศร้าหมองตลอดเวลา ส่งเจ้านายตัวน้อยที่โรงเรียน จนกระทั่งมาส่งเธอที่บริษัท และเมื่อส่งเธอเสร็จ เขากับเพื่อนบอดี้การ์ดก็ต้องเข้าโรงงาน กลับมาเจอกันตอนเย็น สีหน้าและแววตาของเขาก็ยังคงเดิม ไม่เข้ามาเซ้าซี้เรียกเธอตัวเล็กอย่างนั้นตัวเล็กอย่างนี้เลย เป็นเธอเองที่รู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหาย และเสียงเคาะประตูทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ สายตาเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนัง บ่งบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง เดาได้ไม่ยากว่าเมื่อเปิดประตูออกไปจะต้องเจอกับใคร
“คุณเมฆ คุณหมอก” ปุ้ยมองเจ้านายตัวน้อยตรงหน้าด้วยความแปลกใจ สายตาพลันมองหาใครอีกคนที่ต้องมาด้วยกัน นี่เธอเดาผิดหรือนี่ แล้วเขาไปไหน หรือเขาจะเบื่อพิสูจน์ตัวเองแล้ว หรือจะกลับไปหาแสงสีที่เย้ายวนใจ หรือเขาจะตัดใจจากเธอแล้ว คำถามมากมายผุดเข้ามาในห้วงความคิด จนกลายเ
