ตอนเธออยู่กับยายก็ได้เรียนหนังสือแต่ขัดสนเต็มที ธรรมดาของคนจน ไม่มีเงินเรียนต่อ คนเป็นพ่อแม่ก็ไม่สนับสนุนเพราะเป็นภาระ ยิ่งเรียนมหาวิทยาลัยยิ่งหนักหน่วงกว่าการเรียนระดับมัธยมศึกษาเข้าไปอีก
เธอรู้ข้อนี้ดีจึงไม่ดิ้นรนอยากเรียนต่อเพราะตัวเองก็หัวสมองไม่ค่อยดี เรียนไม่เก่ง จบออกมาก็โดนด่าเหมือนลูกคนอื่นว่าเรียนจบมาหางานทำไม่ได้ เธอทำงานตั้งแต่เด็กๆ เป็นคนว่านอนสอนง่าย เชื่อฟังผู้ใหญ่ ไม่เที่ยวเตร่ ผู้ใหญ่ให้ทำอะไรก็ทำตามไม่เคยขัด
“แม่จ๊ะ คนไม่เคยเห็นหน้ากันจะแต่งงานกันได้เหรอจ๊ะ”
เธอถามมารดาหลังจากแขกกลับไปแล้ว นี่มันปีพ.ศ. ไหนเข้าไปแล้ว มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้วไม่ใช่หรือ แต่หมู่บ้านของเธอยังถูกจับคู่แต่งงานอยู่อีก
ลูกสาวบ้านไหนได้สินสอด ได้จัดงานแต่งงาน จะได้หน้าได้ตา คนไหนฝ่ายชายไม่มีเงินทอง จะโดนขัดขวาง ทนไม่ไหวก็หนีตามกันไป อยู่กันรอดก็อยู่กันไป อยู่กันไม่รอดก็เลิกกันไป เดี๋ยวนี้คบกัน
