“อย่าไปนานนะ เวลาฉันป่วย ฉันอยากมีใครอยู่ใกล้ๆ” เขาอ้อนทำตาปรอย...
“แก้วจะรีบลงไปเอายา แล้วจะรีบกลับมานะคะ” เธอบอกเสียงอ่อนหวาน ในขณะที่เขานอนรอตาปริบๆ
ร่างสูงดีดตัวขึ้นจากที่นอนในทันทีเมื่อภรรยาลับหายไปแล้ว เขากดรีโมทปิดแอร์ก่อนจะห่มผ้าหนาๆ กะเวลาว่าเธอคงลงไปไม่กี่นาที
ได้ยินเสียงประตูกิ๊กเขาก็กดเปิดแอร์ทันที ดอกแก้วไม่ได้สนใจอากาศในห้องเพราะเธอเป็นห่วงคนบนเตียงมากกว่า
“กินยาลดไข้หน่อยนะคะคุณสันต์”
“ไม่กิน มันขม” เขาเอามือปิดปากแน่น แถมยังพาปากหนีเหมือนเด็กๆ พอเธอยื่นยาส่งให้
“คุณสันต์คะ กินเถอะค่ะ มันจะทำให้คุณดีขึ้นนะคะ”
“ไม่เอา” เขาดื้อแพ่ง
“คุณสันต์ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ” เธอพูดเสียงเหนื่อยล้า จะจับเขากรอกยาใส่ปาก เขาก็ปิดปากแน่น
“เธอป้อนสิ ฉันจะกิน” คนสำออยทำตาปรอย...
“กำลังป้อนอยู่นี่ไงคะ”
“ป้อนกับปากของเธอไง”
“คุณสันต์!!!” เธออุทาน เม้มปากเข้าหากันอย่างขัดใจ สันต์แอบซ่อน
