เธอคิดว่าชีวิตของคนเราต้องเจอกับปัญหามากมายหลายอย่าง แต่มันคงไม่มีอะไรเลวร้ายเสมอไป เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของสามีที่อายุห่างกันยี่สิบกว่าปีแล้วหน้าแดง
ยังดีที่เธอตื่นนอนก่อนเขา ถ้าตื่นหลังเขาคงทำหน้าไม่ถูก ร่างน้อยทำท่าจะขยับลงจากเตียง แต่อ้อมแขนแข็งแรงนั้นรวบเอวบางไปกอดเอาไว้แน่น
“ตื่นแล้วเหรอ” เขาจูบผมเธอซ้ำๆ ไปมา ซุกหน้าเข้าหาคลอเคลียไม่ยอมห่าง
“แก้วจะไปทำอะไรให้คุณสันต์กินนะคะ”
“กินเธอก่อนได้ไหม” เขาดึงเธอมาหา ตะแคงหน้ามองสบตากันและกันอย่างลึกซึ้ง
“คุณสันต์คะ เรื่องหนูนิดน่ะค่ะ” เธอยังคิดเรื่องนิรชาอยู่ดี เพราะเห็นเด็กน้อยแล้วอดสงสารไม่ได้
“เธอจะรักเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเธอได้เหรอ แม่มันสารเลวขนาดนั้น”
“คุณสันต์!!!”
ดอกแก้วอุทานอย่างตกใจ เธอพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ค่อยๆ วางมือ ลูบแก้มของเขา มองสบตาอย่างอ่อนโยน
“เด็กเหมือนผ้าขาว เราเลี้ยงเขายังไง เขาก็เป็นอย่างนั้น ถ้าคุณสันต์อ
