“เป็นอะไรแก้ว” เขาเอ่ยถาม ตรงเข้าไปลูบหลังลูบไหล่อย่างห่วงใย
“คลื่นไส้น่ะค่ะ” เธอบอกเขาเสียงระโหย
“สงสัยจะไม่สบาย ทำงานหนักไปหรือเปล่า ปล่อยให้คนอื่นทำบ้าง อย่าทำเองเสียหมด” เขาแตะหลังมือกับหน้าผากของเธอ แต่ปรากฏว่าไม่ได้ร้อน จึงรีบหาน้ำให้เธอบ้วนปาก และอุ้มไปนอนบนเตียงกว้าง
ท่าทางห่วงใยของเขาทำให้ดอกแก้วซาบซึ้งใจยิ่งนัก เธอกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหมอนใบหน้าซีดเซียว
“ไม่สบายกี่วันแล้ว หรือเพิ่งเป็น” พักหลังมานี่เขายุ่งกับงานในไร่ และโรงสีใหม่ที่เพิ่งเปิด รู้สึกว่าตัวเองละเลยกับการดูแลภรรยาไปมาก
หลายครั้งที่เขานึกถึงคำพูดของชุติมา บางทีมันก็เป็นบทเรียนชีวิต หล่อนเคยด่าใส่หน้าว่าเขาบ้างาน ไม่มีเวลาให้ครอบครัว
ในตอนนั้นเขาคิดแค่ว่า อยากสร้างเนื้อสร้างตัวให้เป็นปึกแผ่น อยากทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆ ไม่ใช่หวังพึ่งแค่สมบัติพ่อแม่ เธอเป็นภรรยาอยู่บ้านสบายๆ มีเงินใช้ แค่ทำหน้าที่ให้ดี น่าจะพอใจแล้ว
