รู้หรอกว่าคนเราเกิดมาต้องตายทุกคน แต่นี่มันวอนหาเรื่องเข้ามาตายในป่านะ
“เอาน่า ยังไงก็เสียจิ้นมีสามีแล้ว ตายไปไม่เสียชาติเกิด โอ๊ย!”
ไพรวัลย์ร้องเสียงหลงเมื่อโดนหญิงสาวบิดเข้าให้จนเนื้อแทบขาด เธอมองตาเขียว
ป่าแห่งนี้อุดมสมบูรณ์มากๆ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังนึกสภาพการเอาตัวรอดไม่ได้อยู่ดี แต่เพราะมีเขาอยู่ใกล้ๆ เธอคิดว่ายังไงก็ต้องรอดพ้นไปได้
“นอนแถวนี้แล้วกัน มีลำธาร จะได้มีน้ำดื่ม แต่เราคงต้องสร้างที่พักชั่วคราว นอนทั้งอย่างนี้ไม่ได้ อีกอย่างพวกสัตว์ที่อาศัยอยู่ในป่าอาจจะออกมาหาอาหารหรือน้ำดื่ม เรานอนใกล้ลำธารเกินไปอาจจะโดนลากไปกิน”
“พี่ไพรพูดเสียน่ากลัว”
“กันเอาไว้ก่อน”
“ที่นี่มีเสือมีหมีหรือสัตว์อะไรๆ น่ากลัวไหมคะ”
“ไม่มีหรอก สูญพันธุ์หมดแล้ว”
เขาปลอบ ไม่ค่อยแน่ใจตัวเองเหมือนกัน
เขาหยิบมีดที่พกติดตัวออกมา เธอมองเขาตาปริบๆ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แค่ยืนดูเฉยๆ เขาตัดไม้มาปักเอาไว้ จัดกา
