ไพรวัลย์กดร่างน้อยลงใต้ร่าง ก่อนจะซุกไซ้และบรรเลงเพลงรักอันแสนวาบหวาม
ทรายหวานเพิ่งเข้าใจว่าหนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาวเป็นยังไง เพราะถึงไม่มีเสื้อผ้าปกปิดแต่ร่างกายของเขาที่โอบกอดเธอไว้ตลอดค่ำคืนทำให้หายหนาวได้อย่างไม่น่าเชื่อ และยังดีที่มีกองไฟให้ความอบอุ่นตลอดค่ำคืน
เธอจึงตื่นเช้ามาด้วยความสดชื่น เพราะได้นอนเต็มๆ ตา ร่างน้อยบิดขี้เกียจสูดอากาศบริสุทธิ์ริมลำธาร ในขณะที่ไพรวัลย์เริ่มหุงหาอาหาร เขาชำนาญกับการอยู่ป่า พอๆ กับการเอาชีวิตรอดได้อย่างน่าทึ่ง
ทรายหวานปล่อยตัวปล่อยใจไปกับธรรมชาติ ไม่คิดเรื่องน่าปวดหัวกับการติดอยู่ในป่าอีก
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด คิดบวก มองโลกในแง่ดีเอาไว้ โวยวายไปก็ไร้ประโยชน์อันใด
ไพรวัลย์เห็นหล่อนผ่อนคลายและไม่เครียดอีก เขาเลยคลายความกังวลไปได้มาก
“กินเสร็จเราต้องออกเดินทางกันต่อ”
เธอมองชุดใบไม้ของเขาแล้วขำ ก่อนก้มมองของตัวเอง ไพรวัลย์รู้จักเลือกใบไม้นิ
