รังสิมันต์ยื่นแก้มมาให้เธอหอม อัญชัญตาโต ผู้ชายหน้าขรึมพูดน้อยแบบเขาเปลี่ยนไปจนเธอทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลย
เธอยื่นปากไปจุ๊บแก้มเขาเบาๆ ท่าทีขัดเขิน แต่เขาแนบใบหน้าลงมาแนบกับปากของเธอให้เธอหอมแรงๆ
“วันนี้แพ้ท้องเยอะไหม” เขาอุ้มเธอไปวางบนเตียง กระซิบถามเบาๆ ที่ริมหู อัญชัญส่ายหน้าไปมา
ร่างสูงของรังสิมันต์ขึ้นมานอนแนบร่างของเธอ กอดเอาไว้หลวมๆ
“ฉันตัวเหม็นไหม เพิ่งกลับมาจากข้างนอก” เขากระซิบถาม แต่อยากกอดเธอเอาไว้แบบนี้
“ไม่ค่ะ” อยากจะบอกว่าเขาตัวหอมตลอดเวลา กลิ่นกายของเขาทำให้เธอสูดดมแล้วหายจากอาการคลื่นไส้อาเจียนได้เลยล่ะ
เธอซุกหน้าเข้าหาเขา รังสิมันต์ทำงานอยู่แต่ในห้องแอร์ เขาไม่ได้ทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำมันจะเหม็นได้ยังไงกัน มันหอมจนเธอต้องเอาจมูกซุกหนักๆ เชียวล่ะ
เขาก้มมองคนในอ้อมแขนอย่างเอ็นดูกับท่าทีของเธอ
“วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“ก็มีอยากกินเหมือนกันค่ะ” พอท้องแล้วกลายเป็น
