แต่ช่างเถอะ คนของเขาไม่ใช่ไพรวัลย์เสียหน่อย อย่างน้อยหมอนั่นว่าเธอลับหลัง เธอไม่ได้ยินเขาว่าตรงๆ ไม่เสียหน้าเท่าไหร่หรอก
ทรายหวานเปิดประตูออกไป ทำท่าจะขอบคุณก็ต้องอ้าปากค้าง คนที่ยืนถือจานอาหารอยู่เป็นไพรวัลย์ เธอทำท่าจะปิดประตูไล่เขา เขาก็ใช้มือกั้น แทรกตัวเข้ามาเสียก่อน
“เข้ามาทำไม” เธอเสียงแข็งใส่
“เอาข้าวผัดปูหอมๆ ร้อนๆ มาให้ หอมมากเลยนะ”
เขาแกล้งก้มลงไปดม เธอลอบกลืนน้ำลาย กลิ่นหอมยั่วใจจริงๆ แต่คนอย่างเธอเหรอจะยอมเสียศักดิ์ศรี
“ฉันไม่หิว”
“ไม่หิวแต่มาเปิดประตูนี่นะ”
เขาเลิกคิ้วมองคนขี้งอนขำๆ ถ้าเธอเป็นเมียเขา งอนแบบนี้จับปล้ำอย่างเดียว สักยกสองยก รับรองหายงอน
“ฉันตะโกนแล้วว่าไม่กิน คุณหูหนวกเองต่างหาก ก็เลยจะเดินมาบอกว่าไม่หิวอีกรอบ”
เธอแกล้งพูดเสียงแข็ง เหลือบมองข้าวผัดน่ากินนั้นอีกรอบ ก่อนกระแอมทำเป็นเสมองทางอื่น กลืนน้ำลายด้วยความหิว
ยุบหนอ... พองหนอ... หิวหนอ... โอ๊ย
