“อยู่ในป่านึกว่าจะอดตาย พี่ไพรก็เก่งเหมือนกันนะคะ รู้จักหาของกิน”
“รีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวมืดค่ำจะมองทางไม่เห็น”
เขายื่นมือให้เธอจับ หญิงสาววางมือบนมือหนาของเขา ให้เขาดึงขึ้น
“อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อเสียหลักพุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของเขา
“ขอโทษค่ะ” เธอเอ่ยขอโทษเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
เขากอดรั้งให้เธอเดินตามไม่ยอมปล่อย ทรายหวานรู้สึกว่ามันอบอุ่นและปลอดภัย เธอจึงยอมให้เขาโอบพาเดินกลับกระท่อม
“วันนี้กินเผือกมันและผลไม้กันก็แล้วกัน”
“ค่ะ” เธอตอบรับ เขาว่าอย่างไรเธอก็ว่าตามนั่นแหละ
“อาบน้ำกันก่อนดีไหม”
มันมีเสื้อผ้าในกระท่อมที่พับเอาไว้อีกด้าน ทรายหวานก็สำรวจพร้อมเขา คงเป็นเจ้าของกระท่อมที่นำมาวางเอาไว้
ส่วนกระเป๋าใบเล็กๆ ของเธอเป็นกระเป๋าของใช้จุกจิกของผู้ใหญ่ เสื้อผ้านั้นอยู่ในกระเป๋าใบใหญ่ ที่หยิบมาเลยไม่ค่อยได้ใช้ประโยชน์อะไรเลย
“ท่าจะหนาวนะคะนี่”
“หนาวก็ต้องอาบ เพราะถ้าไม่อาบจะหนาวกว่าน
