“หยุดเลย พอแล้วคอปเตอร์” น้ำฝนรีบเบรกเมื่อเห็นเจ้าเด็กแสบลูกชายตัวเองวิ่งมาพร้อมกับรอยยิ้มพร้อมกับจดหมายในมือ ตอนนี้คอปเตอร์ทำเหมือนเป็นกามเทพตัวน้อยที่พยายามปักศรกลางใจให้กับพ่อและแม่ของตัวเอง
“ถ้าแม่ไม่รับอีกพ่อจะเสียใจนะ” เป็นอีกครั้งที่เด็กน้อยอ้างเธอจึงรับมาไว้ไม่ได้ เธอเปิดอ่านแล้วก็เก็บเอาไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม เพราะเป็นประโยคขอโทษซ้ำๆ และมีบ้างที่เขียนเล่าเรื่องราวที่เขาอยู่กรุงเทพโดยไม่มีเธอ
“แล้วจะมาเขียนบอกทำไม ทำเหมือนกับเราอยากจะรู้อย่างงั้นแหละ” เธอบ่นอุบอิบแต่ก็เก็บเข้าลิ้นชักอย่างดี
“แม่เปิดอ่านไหมครับ” ทันทีที่คอปเตอร์วิ่งกลับมาหาเขาก็รีบถามและอุ้มลูกชายขึ้นมานั่งบนตกและหอมแก้มสองข้างอย่างมันเขี้ยว
“เรียบร้อยฮะ แม่อ่านและเก็บเอาไว้เป็นอย่างดี”
“เก่งมากลูกชาย วันนี้พ่อจะพาแม่ไปซื้อของ เพราะตลาดปิด พ่อจะไปกับแม่สองคน คอปเตอร์อยู่กับย่าได้ไหม”
“พ่อกับแม่จะแอบไปเที่ยวกัน
