"ไม่ได้ชอบ แต่รักเลยต่างหากล่ะ รักมาก รักไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
หญิงสาวยื่นนิ่งจ้องมองมาที่ดวงตาของอีกฝ่ายที่ไม่สั่นไหว แต่กลับแน่วแน่มองมาที่เธออย่างไม่หลบตา เธอจึงเป็นฝ่ายหลบตาเสียเองและผละตัวเดินออกมา
“เดี๋ยว!” มือหนาคว้าข้อมือบางจนทำให้ร่างเล็กเสียหลักมาซบที่อกแกร่ง “อย่าพึ่งไปเลยนะ เรามาคุยเคลียร์ใจกันก่อนได้ไหม”
“วะ เวกัสจะคุยอะไร” เธอเอ่ยเสียงสั่น เมื่อได้มาแนบชิดแบบนี้อีกครั้งมันทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวเหลือเกิน ทั้งที่พยายามบอกตัวเองให้ใจแข็งเข้าไว้ แต่พอได้ใกล้ชิดทำไมใจของเธอกลับทรยศความคิดของตัวเองซะได้
“เรื่องที่ผ่านมา และเรื่องเมื่อตอนมหาลัย”
“ฝนไม่มีอะไรจะคุยหรอกนะ ฝนลืมมันไปหมดแล้ว”
ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาและจับให้หญิงสาวนั่งลงบนตักของตัวเองโดยหันหน้าเข้าหากัน ทั้งสองจ้องตากันจนเป็นฝ่ายหญิงสาวเองที่หลบตาลง
“ทำไมตอนนั้นไม่บอกความจริงกับเราว่าแม่ฝนป่วย ฝนก็รู้ไม่ใช่เหรอขอแค่ฝนบอ
