“ฝน” เสียงแหบแห้งเอื้อนเอ่ยเรียกชื่อลูกสาว ร่างบางลุกขึ้นนั่งด้วยความดีใจที่ผ่านมาหลายวันแล้วแม่เธอพึ่งรู้สึกตัวเป็นครั้งแรก
“ค่ะแม่ หนูอยู่นี่” เธอขานรับและกุมมือแม่ที่อ่อนแรงไว้ข้างแก้มอย่างหวงแหน
“ทำไมหน้าลูกสาวแม่ถึงซีดเซียวแบบนี้กันล่ะลูก”
“เพราะหนูสงสารแม่ แม่เจ็บมากไหม” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นและเอาหน้าถูกับมือเล็กที่แทบเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก
“อย่าเสียใจไปเลยลูก แม่รู้เรื่องอยู่แล้วที่แม่จะอยู่ได้อีกไม่นาน”
“แม่ค่ะ ฝนจะทำยังไงดี”
“ไม่ต้องเสียใจ ยังไงคนเราก็ต้องมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย หนูอย่าเสียใจไปเลย”
“เราไปอยู่กันที่อื่นดีไหม ที่ที่มีแค่เราสองคน” เธอถามออกมาในที่สุดที่คิดเอาไว้อยู่นาน
“หนูมีเรื่องหนักใจที่บอกแม่ไม่ได้ใช่ไหม”
“ค่ะ หนูขอโทษที่ทำตัวไม่ดีนะคะ หนูขอโทษที่ทำตัวเหลวไหล”
“ถ้าฝนคิดว่ามันดีที่สุดแล้วงั้นเราก็ไปกันเลยดีไหมลูก”
“ค่ะแม่ แต่หนูขอไปจัดการธุระหนึ่งอย
