ท่าอากาศยานเชียงใหม่
ขายาวก้าวออกจากสนามบินและมารับรถยนต์ที่เช่าเอาไว้และมุ่งตรงไปที่แม่ของตนเองอยู่
ขับมาไม่นานก็ถึงบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงบที่ครอบครัวได้ซื้อเอาไว้เมื่อนานมาแล้วตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ แต่เขาไม่ค่อยได้มาส่วนมากจะอยู่กรุงเทพมากกว่า
พอเดินเข้าไปก็เห็นมีคนงานที่คอยดูแลบ้านหลังนี้อยู่สองถึงสามคน เขาก็รู้สึกโล่งใจเพราะคิดว่าแม่ของตนอยู่คนเดียว
“มาแล้วเหรอลูกชาย” นีน่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดีใจที่ตนนั่งอยู่บนโซฟา
“ครับแม่” ร่างสูงเดินเข้ามานั่งกับพื้นและยกเท้าเล็ก ๆ ของแม่ขึ้นมาตรวจดูเห็นเอาผ้าพันเอาไว้และวางลงอย่างเบามือ
“ลูกชายกลัวเท้าแม่เจ็บเหรอวางซะเบามือเชียว”
“เจ็บมากไหมครับ” เสียงเป็นห่วงเอ่ยถามและเข้ามากอดแม่เหมือนเป็นเด็กน้อย
“เป็นอะไรทำไมมากอดแม่ได้” เธอรู้สึกแปลกใจเพราะนานแล้วที่ลูกชายไม่ยอมกอดเธอแบบนี้
“ผมรู้เรื่องแล้วนะครับ”
“เรื่องอะไร”
“ชิเอลมาเล่าให้ผมฟังแล้
