“แม่ครับ มันเย็นแล้วนะทำไมแม่ของคอปเตอร์ไม่มารับเจ้าหนูนี่สักที”
“วันนี้คอปเตอร์นอนที่นี่ คอปเตอร์มานอนแบบนี้กับคุณย่าทุกอาทิตย์ครับ” เด็กน้อยตอบแทนและกินแอปเปิลที่คุณย่านีน่าป้อนให้
“ใช่ลูก พอดีแม่ของคอปเตอร์จะยุ่ง ๆ ช่วงเสาร์อาทิตย์ แม่เลยช่วยเบาแรงให้ เหงาด้วยเลยช่วยเลี้ยงไปเลย พรุ่งนี้เราก็ไปส่งคอปเตอร์ไปเรียนด้วยนะ ตอนบ่ายสามก็ไปรับและไปส่งคอปเตอร์ที่ร้านโจ๊กที่บ้านแม่เขา แม่วานเราหน่อยได้ไหม”
“ตอนนี้เด็กนี่เหมือนหลานแม่จริง ๆ แล้วนะครับ รักขนาดนี้ทำไมไม่เอากลับกรุงเทพฯ ไปด้วยเลยละครับ” เขาถามอย่างประชดแต่เห็นเด็กน้อยยิ้มมาให้ จึงได้แต่กระแอมไอ
“คอปเตอร์ก็อยากไปกับคุณย่า แต่แม่ไม่ให้คอปเตอร์ไป”
“แล้วเด็กนี่นอนไหนล่ะครับ”
“คอปเตอร์มีห้องของเขาอยู่ห้องข้างๆ ลูกนะ”
“ถึงขนาดมีห้องให้กันด้วย คนอื่นมาเห็นคงคิดว่าเด็กนี่เป็นลูกผมแน่เลย”
ลูก เวกัสนิ่งไปสักพักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเด็กหน้า
