“ฝน!”
“....”
น้ำฝนนิ่งตกใจเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ได้ยินมานาน และใบหน้าที่คุ้นเคยเมื่อนานแสนนานมาแล้ว
“เวกัส!”
“ลูกฝนเหรอ” ชายหนุ่มถามเสียงสั่นและหัวใจเต้นโครมคราม หรือจริง ๆ แล้วเด็กนั้นคือลูกของเขาจริง ๆ
“ใช่ลูกฝน” เธอตอบและจูงมือลูกเข้าด้านใน
เวกัสวิ่งตามแม้หญิงสาวจะไม่ได้ชวนให้ตามมาด้วย เขายืนอยู่แบบนั้นเงียบๆ เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
“ลูกของเราใช่ไหม” ชายหนุ่มถามเสียงสั่นพานจะร้องไห้และมองหน้าเด็กน้อยที่คอยส่งยิ้มมาให้เขาตลอด
“ลูกของฝนต่างหาก ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วเชิญกลับไปได้แล้ว ฝนจะขายของ” เสียงเย็นชาเอ่ยไล่ และดึงตัวลูกชายให้ยืนอีกด้าน
“แม่ไล่พ่อไปทำไม พ่อกลับมาหาคอปเตอร์แล้วนะ ถ้าพ่อกลับไปอีกคอปเตอร์จะทำยังไงล่ะ” เด็กน้อยบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหล
“คอปเตอร์” คนเป็นแม่ใจสลายเมื่อเห็นน้ำตาของลูก
“พ่อไม่ได้ไปไหนครับ คืนนี้พ่อจะอยู่กล่อมคอปเตอร์นอนอีก”
“จริงนะครับพ่อ” เด็กน้อย
