“ทำงานมาวันแรกเป็นไงบ้างลูก” รตียิ้มละมุนให้ลูกสาวและเอาอาหารเพิ่งทำเสร็จมาวางไว้ที่โต๊ะ
“เราซื้ออาหารข้างนอกมาทานกันก็ได้นะคะแม่ หนูไม่อยากให้แม่เหนื่อย” เธอบอกแม่ด้วยความเป็นห่วงเพราะตั้งแต่พาแม่ไปฟอกไตร่างกายของแม่เธอมันก็ซูบผอมลงจนเธอกลัวแม่ของเธอจะเป็นลมไปตอนที่เธอไม่อยู่
“แค่นี้เองลูก แม่ทำได้ อะไรประหยัดได้ก็ควรประหยัดหนูเหนื่อยมามากแล้วลูก” รตียิ้มอย่างอ่อนโยนถึงใบหน้าจะซีดและผอมลง แต่แววตาและรอยยิ้มยังเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่เธอได้รับมาตั้งแต่จำความได้
“ก็ได้ค่ะ เรามารีบทานกันนะคะยังร้อนๆ อยู่เลย วันนี้ทำงานหนูนั่งคิดถึงอาหารฝีมือแม่ทั้งวันเลย”
“งั้นก็กินเยอะๆ ลูก จะได้มีแรงทำงานวันพรุ่งนี้ต่อ” รตียิ้มชื่นใจเมื่อเห็นลูกสาวจะชอบอาหารมื้อนี้็
“ค่ะ” เธอยิ้มออกมาด้วยความสุข ถึงแม้จะหนักใจที่ทำงานก็ตาม
วันรุ่งขึ้นเธอรีบอาบน้ำแต่งตัวและยืนอยู่ที่ท่าเรือเดเนสพร้อมกับถอนหายใจออกมายาว
