บทที่ 5 อยากให้เธอมาอยู่ด้วย
891 คำ
“ช่วงนี้มึงหายหน้าหายตาไปเลยนะไอ้กัส” ศีรษะเอลเอ่ยถามเมื่อเพื่อนตัวดีเข้ามานั่งรวมกลุ่ม
“กูก็ไม่ได้หายไปไหนก็นั่งหัวโด่อยู่นี่” เวกัสตอบพร้อมกับดูดน้ำปั่นในมือไปด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง
“ติดกีเหรอ” ชิเอลแซะและแสยะยิ้ม
“ก็อยากติดถ้ามีให้ติด”
“หึ ไอ้กัสกูรู้นะว่ามึงแอบมีผู้หญิง คณะอะไรน่า อ๋อคณะนิเทศใช่ไหม” ชิเอลเอ่ยพูดกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้
“เรื่องของกู เสือกไม่เข้าเรื่อง”
“มีแฟนก่อนใครเพื่อนเลยนะมึง” ไซรัสที่นั่งนิ่งมานานเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งสายตาที่มองไปอีกทาง
“มองอยู่นั้นชอบก็ไปบอกเขาสิพี่” เวกัสพูดยิ้มๆ เมื่อเห็นไซรัสพูดกับเขาแต่สายตามองไปทางอื่น
“เรื่องของกู”
“หึ พูดเหมือนกันซะด้วย” ชิเอลหัวเราะอย่างสนุกเมื่อเพื่อนกับลูกพี่ลูกน้องใจตรงกันซะไม่มี
“วันเกิดมึงอีกไม่ถึงสองอาทิตย์จัดที่ไหนดีวะ” ชิเอลถามพลางนึกคิดสถานที่สนุกๆ
“ไม่จัด” เวกัสตอบอย่างไม่คิดนานและดูดน้ำจนหมดแก้ว
“ทำไม หรือว่ามึงจะไปกินกีใคร”
“มึงนี่พูดไม่อายปากเลย เดี๋ยวเอาส้นตีนฟาดหน้า” เวกัสอารมณ์เสียเมื่อพูดตัวดีพูดจาได้น่าเกลียดแท้ ถ้าน้ำฝนมาได้ยินคงอับอายและพลางเกลียดเขาจะทำไง
“อ่าวมึงจะไปไหนเวกัส” โรมที่พึ่งเดินเข้ามาร่วมกลุ่มถามเมื่อเวกัสลุกเดินออกไปไม่พูดไม่จา
“มันจะไปหาหวานใจมันนะสิพี่” ชิเอลเป็นคนตอบพลางส่งยิ้มกวนๆ ให้ เวกัสจึงชูนิ้วกลางให้เป็นของขวัญ
“มันมีแฟนกับเขาด้วยเหรอว่ะ” โรมถามอย่างสงสัยเพราะไม่รู้จริงๆ ว่ารุ่นน้องคนนี้เอาเวลาไหนไปเต๊าะสาว
“มันซุ่มเงียบพี่” ชิเอลเป็นฝ่ายตอบ ต่อให้เวกัสไม่บอกเขาก็รู้ว่าเป็นใครเพราะเคยเห็นมาแล้วเพียงแค่เขาเงียบและรอเวลาให้เวกัสเป็นฝ่ายพามาแนะนำด้วยตัวเอง
“รอนานไหมเวกัส” น้ำฝนถามเสียงหวานเมื่อเปิดประตูรถคันหรูเข้ามา
“ไม่นานเลย” เวกัสยิ้มตอบและจับศีรษะเล็กโยกไปมาอย่างเอ็นดู
จริงๆ แล้วต่อให้รอนานขนาดไหนเขาก็รอได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวยอมขึ้นรถคันเดียวกับเขา
“น่ารักจัง” เธอบอกด้วยรอยยิ้มและลักหอมแก้มของเขาไปหนึ่งฟอด
เวกัสมองอย่างแปลกใจเพราะปกติหญิงสาวจะค่อนข้างเขินอายและไม่ยอมเป็นฝ่ายทำอะไรแบบนี้กับเขาก่อน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะเวกัส” น้ำฝนถามพร้อมกับหัวเราะไปด้วยเมื่อเห็นชายหนุ่มทำหน้าตลกแบบนั้นออกมา
“เรากำลังอึ้งอยู่ไง ปกติฝนไม่ชอบทำอะไรแบบนี้นิ”
“ฝนไม่อยากให้เวกัสเบื่อ”
“ต่อให้ไม่ทำแบบนี้เราก็ไม่มีทางเบื่อฝนหรอก เพราะเรารักฝน”
น้ำฝนมองหน้าของเวกัสนิ่งพร้อมกับแก้มสองข้างที่แดงระเรื่อ ทั้งสองต่างจ้องมองกันและค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าหากันและประทับจูบมาที่ริมฝีปาก
“ฝนรักเวกัสนะ” เธอบอกพร้อมกับชนจมูกโด่งของอีกฝ่ายและยิ้มจนตาหยี
เวกัสหัวเราะและขยี้ผมสวยไปมาก่อนจะเคลื่อนรถออกไปอย่างช้าๆ
“ตักตวงความสุขให้พอนะ ก่อนที่หลังจากนี้มันจะขมขื่น” นัทนิสาเอ่ยเสียงนิ่งมองรถที่เคลื่อนตัวออกไปและยิ้มมุมปากเล็กน้อยไปด้วยความสนุก เพราะต่อจากนี้การแสดงจริงๆ ใกล้จะเริ่มแล้ว
“อร่อยไหม” เวกัสถามพลางยิ้มไปด้วยที่หญิงสาวกินแล้วซอสเลอะขอบปาก มือหนาจึงหยิบทิชชูมาเช็ดให้อย่างเบามือพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น
“อร่อยแต่สู้ฝีมือเวกัสไม่ได้เลย” เธอพูดเสียงเบาเพราะตอนนี้ทั้งคู่อยู่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งที่เวกัสพามา
“งั้นรอเรามาอยู่ด้วยกันเวกัสจะทำให้กินทุกวันเลยดีไหม”
“อือดีสิ ดีที่สุด” เธอฉีกยิ้มกว้างและมองแฟนหนุ่มตรงหน้าด้วยใจที่สั่นไหวแปลกๆ
“เป็นอะไร ตอนแรกยังยิ้มอยู่เลยทำไมตอนนี้ทำเหมือนจะร้องไห้”
“เพราะเวกัสดีกับฝนไง ฝนเลยซึ้ง ทำไมฝนช่างโชคดีได้แฟนที่แสนดีขนาดนี้กันนะ”
“ระดับเราของหายากนะช่วยรักษาเอาไว้ให้ดีๆ ด้วยล่ะ เผลอปล่อยหลุดมือไปแล้วจะเสียดาย เตือนแล้วนะ” เวกัสทำเสียงขรึมและหัวเราะออกมาเมื่อเห็นหญิงสาวทำตาโต
“เดี๋ยวจะล็อกด้วยกุญแจมืออย่างดีเลย เพราะเวกัสเป็นของฝนคนเดียวเท่านั้น”
เวกัสยิ้มและมองหญิงสาวทานอาหารอย่างมีความสุข เขาอยากพาเธอกลับบ้านด้วยจัง ถ้าแม่ของเขาเห็นคงได้กรี๊ดบ้านแตกแน่ เพราะหญิงสาวน่ารักมากเขาเชื่อว่าแม่เขาต้องหลงเธอเป็นอย่างแน่นอน ชักอดใจรอไม่ไหวแล้วอยากพาเธอไปแนะนำให้คนอื่นๆ รู้จักเร็วๆ จัง
*******************
ถ้าเขาแสนดีเธอควรเก็บเอาไว้นะฝน
เวกัสพ่อละมุนมาก ตอนรุ่นพ่อไทเปก็ละมุนไม่แพ้กัน
เรื่องชิเอลหาอ่านได้นะคะชื่อเรื่อง Bad Love พิษรัก
- ผู้เขียน
