บทที่ 6 ของขวัญวันเกิด
882 คำ
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
เวกัสยิ้มละมุนอย่างมีความสุขเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะมีเค้กมาเซอร์ไพรส์เขาแบบนี้ แค่เธอย้ายข้าวของมาอยู่ด้วยกันกับเขาแค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว
“ขอบคุณครับ”
“อย่าเพิ่งเป่านะ อธิษฐานก่อนสิ” น้ำฝนรีบชักเค้กกลับเมื่อคนตัวโตทำท่าจะเป่าเทียนให้ดับทั้งที่ยังไม่ได้ขอพรเลย
“อ่า ลืมไปเลยมัวแต่ดีใจไปหน่อย” เขาหัวเราะแฮะๆ และหลับตาอธิษฐานของพรอย่างจริงจัง
ฟู่~~~~~
เวกัสเป่าเทียนทั้งหมดดับลงและเข้ามาสวมกอดร่างบางและหอมแก้มสองข้างไปมา
“ขอบคุณนะ ครั้งนี้เป็นวันเกิดที่ดีที่สุดของเราเลย”
“จริงนะ”
“จริงสิ” เวกัสพูดพร้อมกับปาดเนื้อครีมมาปลายจมูกเล็กอย่างมันเขี้ยว
“เดี๋ยวเถอะ มาให้ฝนทาครีมบนหน้าเวกัสบ้างเลย” น้ำฝนใช้นิ้วปาดครีมและวิ่งไล่ตามร่างสูงที่กำลังวิ่งหนีเธอไปมา
“วันนี้เรามีความสุขที่สุดเลย” เวกัสพูดด้วยเสียงที่มีความสุขที่กำลังนอนหนุนตักนุ่มของหญิงสาวอย่างสบาย พลางดึงมือนุ่มเข้ามาจูบและหอมไปมา “หอมจัง”
“ปากหวานจริงๆ”
“ก็หอมจริงๆ นะ มือฝนหอมมากเลย”
“ของขวัญอยากได้อะไรเหรอ” น้ำฝนถามเสียงราบเรียบแต่ก็ระบายยิ้มออกมา
“ไม่อยากได้อะไรเลย แต่อยากได้สิ่งเดียว”
“อะไรเหรอ บอกมาสิฝนจะหามาให้เอง”
“อยากให้ฝนอยู่กับเราแบบนี้ไปทุกๆ ปีเลย”
น้ำฝนนิ่งไปสักพักหนึ่งแต่ก็กลับมายิ้มได้และก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา เหมือนกับเป็นการจูบที่ขอโทษและอยากให้ช่วงเวลานี้หยุดหมุนจริงๆ
เวกัสยิ้มให้อย่างอบอุ่นเมื่อทั้งคู่ผละริมฝีปากออกจากกัน
“คืนนี้ฝนอยากให้รางวัลพิเศษกับเวกัสด้วยแหละ”
“อะไรเหรอ”
“ตามมาสิ” น้ำฝนบอกและจูงมือให้เขาเดินตามเธอเข้ามาในห้องนอน เวกัสทำหน้าสงสัยแต่หัวใจของเขามันก็แอบเต้นไปด้วยความตื่นเต้น
“ฝนจะทำอะไร” ถามด้วยความรู้สึกสงสัยและไม่อยากคิดไปเองให้ใจมันเต้นแทบกระเด็นออกนอกอก
“ฝนพร้อมเป็นของเวกัสแล้ว” เธอพูดเสียงเบาและแอบสั่นเล็กน้อย พลางมองมาที่เวกัสและระบายยิ้มให้
“ฝนไม่ต้องทำแบบนี้เวกัสก็รักฝนอยู่ดี” ถึงแม้ในใจจะรู้สึกดีใจที่หญิงสาวพร้อมที่จะมีอะไรด้วย แต่อีกใจก็ยังไม่อยากรวบรัดให้หญิงสาวลำบากใจ เพราะความสัมพันธ์รูปแบบไหนเขาก็รับได้หมด เพราะเขานั้นรักเธอจริงๆ โดยไม่ต้องมีอะไรกันก็ได้
“ไม่หรอกฝนอยากมอบครั้งแรกให้เวกัสด้วย เพราะฝนรักเวกัสนะ รักมากที่สุด” เธอบอกและเดินเข้ามาโอบกอดที่ต้นคอหนาและยื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากหยัก
เวกัสจูบตอบและเริ่มสอดใส่ลิ้นเข้าหาความหวานด้านในโพรงปากหนุ่ม เธอจูบตอบถึงแม้จะไม่เก่งมากแต่เขากลับชอบความเป็นธรรมชาติแบบนี้ของเธอ
“อื้อ...แฮ่ก แฮ่ก” เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหอบเมื่อริมฝีปากของทั้งคู่เป็นอิสระ
“เรารักเธอ” เวกัสเอ่ยพูดเสียงเบาและจับใบหน้าเรียวสวยเข้ามาบดจูบอีกครั้งและดันเธอเดินถอยหลังเข้าไปในห้องนอน
“อะ!” น้ำฝนตกใจเล็กน้อยเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับที่นอนหนานุ่มโดยไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเดินเข้ามาตอนไหน เพราะมัวเคลิ้มกับรสจูบที่ชายหนุ่มมอบให้
“เธอมั่นใจนะว่าต้องการเป็นของเราจริงๆ” เสียงทุ้มเอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่บนตักของเขาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าและขาดห้วงไปด้วยความต้องการ แต่ใจก็ไม่อยากบังคับให้ใครนอนด้วยถ้าอีกคนไม่มีความเต็มใจ
“ฝนมั่นใจเราตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะเวกัสจะคิดอะไรอีก”
“งั้นไม่เกรงใจแล้วนะ”
“อ๊ะ! อื้ม” เสียงหวานกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อมือแกร่งจับใบหน้าเรียวให้เข้ามาประกบจูบอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง
“อ๊า~ เวกัสเราไม่เคยมาก่อน” เสียงหวานเอ่ยบอกเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ
“เราจะทำเบาๆ” เวกัสยิ้มละมุนให้และจับใบหน้าเรียวเข้ามาบดจูบอีกครั้งอย่างอ้อยอิ่งและค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นและแรงขึ้น จนร่างสวยรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อร่างของตัวเองรู้สึกถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศถึงได้รู้ว่าตอนนี้ร่างกายของเธอปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์
จ๊วบ~~~
“อ๊า~ วะ...เวกัสฝนเสียว” ร่างเล็กเปรยตามองร่างหนาและเอ่ยเสียงครางออกมาอย่างไพเราะเสนาะหู เมื่อมือที่ร้อนฉ่าลูบไล้ที่ผิวกายของเธอไปทั่ว
มันเสียวซ่านความรู้สึกที่ไม่เคยพานพบมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่มีอะไรเข้ามาคืบคลานในกายของเธอ
“ไม่ต้องเกร็งนะ เราจะอ่อนโยนกับฝนเองและจะไม่ทำให้ฝนเจ็บ”
“อะ อืม” เธอพยักหน้าและขานรับเสียงเบา
ชายหนุ่มยิ้มและเข้ามามอบจูบที่แสนหวานให้อีกครั้ง
*****************
เราไม่เคยนะ
โอเคเราจะทำเบาๆ พะนะ 555 เวกัสเอ๊ยจะน่ารักไปถึงไหนค่ะ
>//
- ผู้เขียน
