บทที่ 22 ใจที่เต้นผิดจังหวะ
1019 คำ
“ถ้านายง่วง เปลี่ยนให้ฉันขับก็ได้นะ”
ระหว่างทางเกือบ 1 ชั่วโมง
ในที่สุดคนที่นั่งข้างคนขับก็ยอมเอ่ยปากขึ้นก่อนเพราะเห็นว่าคนที่กำลังขับรถมีอาการง่วง
ก็นะ นี่ก็เกือบจะตี 1 แล้ว ถ้าอีกฝ่ายจะง่วงก็ไม่แปลก
“ง่วงครับ แต่ผมขับไหว คุณพรีมนอนก็ได้นะครับ”
ธีมตอบกลับแต่สายตามองไปถนนที่มีเพียงแสงไฟส่องทาง
ตอนนี้มีเพียงแค่รถไม่กี่คันอยู่บนท้องถนน จริงนะ ยามวิกาลขนาดนี้ใครมันจะขับรถ
ถ้าไม่ใช่คนทำงานเวลาแบบนี้จริง ๆ
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนนาย… ถ้าเจอปั๊มก็แวะจอดก่อนนะ
เดี๋ยวฉันจะซื้อของหน่อย”
“ได้ครับ”
ไม่นานรถคันหรูก็ขับเคลื่อนเข้ามาในปั๊มน้ำมันใหญ่ที่เปิด 24 ชั่วโมง
ระหว่างที่หญิงสาวเข้าไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อ
เขาก็เลือกที่จะไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ
จะบอกว่าไม่ง่วงเลยก็ไม่ได้เพราะหลายคืนมานี้เขานอนเตียงทีไรก็มักจะคิดถึงกลิ่นหอมหรือผิวเนียนนุ่มของหญิงสาวจนทำเอาแทบไม่ได้นอน
ต้องย้ายตัวเองมานอนบนโซฟา พอล้างหน้าล้างตาเสร็จเขาก็รีบเดินกลับมาที่รถ
ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขาจะทำธุระในร้านสะดวกซื้อเสร็จแล้ว
เพราะตอนนี้เธอมายืนรอเขาอยู่ข้างรถ
“คุณพรีม ขอโทษนะครับที่ผมมาช้า”
“ไม่เป็นไร ฉันก็เพิ่งมาถึง อะ ! นี่ของนาย” พรีมยื่นแก้วน้ำในมือให้ธีม
“ซื้อมาให้ผมเหรอครับ”
ถึงจะถามแบบนั้น แต่เขาก็ยื่นมือรับมาพร้อมรอยยิ้ม
ตอนแรกคิดว่าเธอจะให้เขาแวะทำธุระ ที่แท้ก็ซื้อกาแฟให้เขานี่เอง
“ไม่ให้นายแล้วจะให้ใคร
ฉันกลัวนายง่วงจนหลับในแล้วพาเกิดอุบัติเหตุหรอกนะ... เปิดประตูสิ !”
พูดจบพรีมก็หันไปเปิดประตูรถ พอเปิดไม่ได้ก็หันมาโวยวายเขาเพื่อกลบเกลื่อน
ส่วนคนที่ถูกสั่งก็ไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร
พอปลดล็อกรถเสร็จเขาก็กลับไปนั่งประจำที่ตัวเองเหมือนเดิม
“กาแฟที่คุณพรีมซื้อให้อร่อยดีนะครับ”
ธีมพูดขึ้นหลังจากที่ดื่มน้ำในแก้ว
ที่จริงมันก็เป็นเพียงกาแฟดำธรรมดานี่แหละ แต่เขาแค่อยากจะลองแกล้งคนที่นั่งเมินตัวเองอยู่ข้าง
ๆ ดู
“พูดมากน่า จะกินก็กินไป”
น้ำเสียงประชดประชันถูกตอบกลับมา ทั้งที่ไม่มองหน้าคน ข้าง ๆ
เลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอกำลังเขินอย่างนั้นเหรอ ทำไมถึงเขินล่ะ
หรือเพราะเธอกับเขาเคยมีอะไรกัน
ทำเป็นสาวแรกรุ่นเสียบริสุทธิ์ไปได้ยัยพรีม แกก็ไม่ใช่ไม่เคย
จะมาทำตัวเขินอายทำไมเนี่ย
Samut Prakan Hotel
“เราพักค้างคืนกันที่นี่ก่อนแล้วกันนะ พรุ่งนี้ค่อยไปแต่เช้า…
ขอเช่าห้องแบบ VIP 2 ห้องค่ะ”
ตอนนี้พรีมกับธีมก็มาถึงตัวเมืองสมุทรปราการหลังจากขับรถมาจากกรุงเทพฯ
เกือบจะชั่วโมงได้ เธอเลือกที่จะพักโรงแรมของเพื่อนใกล้ ๆ
สำนักงานของสาขาประจำจังหวัดเพื่อรอให้เช้าจะได้ไปที่สำนักงานเลย
“ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า
คือวันนี้มีทัวร์จากต่างประเทศมาเลยทำให้ห้องพักที่โรงแรมเต็มค่ะ”
พนักงานต้อนรับรีบแจ้งแขกที่มาเยือนยามวิกาล
“งั้นแบบธรรมดาก็ได้ค่ะ”
“แบบธรรมดาก็เต็มค่ะ”
คำตอบของพนักงานทำเอาพรีมหงุดหงิดไม่น้อย
นั่นเลยทำให้คนที่มาด้วยต้องรีบพูดแก้สถานการณ์
“คุณพรีมครับ งั้นเราลองไปหาโรงแรมอื่นดีหรือเปล่าครับ”
เพราะไม่อยากให้พนักงานโรงแรมเดือดร้อนจากความหงุดหงิดของพรีม เขาเลยเลือกที่จะยื่นข้อเสนอใหม่ให้
แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รับมัน
“ไม่ ! เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
พรีมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนสนิท
ตอนนี้ประเทศที่เพื่อนอยู่น่าจะยังเป็นเวลาเช้า คงจะรับสายไม่ยาก
(สวัสดีค่ะท่านประธาน คิดถึงมีมี่เหรอคะ มาแค่ไม่กี่วันเองนะ)
“อย่าเล่นยัยมีมี่ ตอนนี้อยู่โรงแรมแกที่สมุทรปราการแต่ว่าห้องพักเต็มหมด
ช่วยหาห้องให้หน่อยสิ 2 ห้อง”
(2 ห้อง ? แกไปกับใคร)
มีมี่ถามอย่างสงสัยเพราะเพื่อนไปกับใคร ตอนนี้ถึงไม่ได้จองไว้ล่วงหน้า
แต่ปกติเลขานุการอย่างเอกต้องทำเรื่องไว้ให้นี่
“เอ่อ… ฉันมากับพนักงานน่ะ”
(อ๋อ ผู้หญิงใช่ไหม)
“...”
คำถามของเพื่อนทำเอาเธอถึงกับไม่อยากตอบ ถ้าบอกว่าผู้ชาย
ยัยนี่คงจะถามซักไซ้เธอไม่หยุดแน่
(เงียบแบบนี้ อย่าบอกนะว่าไปกับผู้ชาย)
“ไม่ ๆ ผู้หญิง ฉันมากับพนักงานผู้หญิง”
“อ้อ เพิ่งรู้ว่าเป็นผู้หญิง แล้วทำไมได้เกณฑ์ทหารนะเรา”
ธีมที่ได้ยินว่าตัวเองเป็นผู้หญิงก็ถึงกับเลิกคิ้วมองคนตรงหน้า
ก่อนจะอมยิ้มแล้วมองเธอ
ส่วนคนที่ล้อเลียนก็รีบปิดโทรศัพท์เพราะกลัวเพื่อนจะได้ยินเสียงแทรกเข้าไป
(สรุปว่าเป็นผู้หญิงเนาะ อย่างนั้นคงจะนอนห้องเดียวกันได้
งั้นเดี๋ยวฉันให้พนักงานเปิดห้องของฉันให้ แกก็ไปพักแล้วกัน… เออแก
นักธุรกิจที่ฉันต้องคุยงานด้วยมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะ)
“อือ ขอบใจแกมากนะ เออ แล้วก็ให้พนักงานช่วยหาชุดนอนมาให้ฉันเปลี่ยนหน่อยนะ”
พรีมได้แต่ถอนหายใจยาวออกมาพอวางสายจากเพื่อน ก่อนจะตวัดสายตาไปมองธีมอย่างไม่พอใจ แต่ยังไม่ทันที่จะได้จัดการก็มีพนักงานโรงแรมมาพาพวกเธอไปที่ห้องเสียก่อน
- ผู้เขียน
