หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
วราตรีมองภาพถ่ายลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเอง ที่ตลอดเวลาที่เขาทิ้งทุกอย่างไปอยู่กับคนรัก เขาทำงานค่อนข้างหนัก ตัวเธอนั้นรู้สึกเจ็บปวดมากที่เห็นเขาต้องลำบากแบบนี้
"ทำไมถึงยอมไปลำบากแบบนั้นด้วย ผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไร"
"คุณวรา ผมว่าคุณเลิกอคติกับคนรักของลูกเถอะนะ คุณไม่สงสารลูกหรือไง"
"สงสารลูกสิคะ ทำไมจะไม่สงสาร แต่วราไม่อยากได้ผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นสะใภ้"
"ทำไมล่ะครับ จากที่ผมดู หนูเวียงพิงค์เธอก็น่ารักมาก เวลาลูกเราอยู่กับเธอ คุณลองดูรูปถ่ายที่นักสืบส่งมาสิ ราชาลูกเรายิ้มมีความสุขขนาดไหน"
ก็อย่างที่คุณรัฐเกียรติบอก วราตรีสังเกตเห็นทุกภาพที่เวลาลูกชายของตัวเองมองหญิงสาวแล้ว เขายิ้มมีความสุขมาก ขนาดลำบากขนาดนี้ เขาก็ยังยิ้ม
"หนูเวียงพิงค์เธอต้องเป็นคนที่ดีมากแน่ ไม่อย่างนั้นลูกเราจะรักเธอเหรอ"
"วราก็แค่อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก"
"ผมเข้าใจ แต่คุณก็ต้องเข้าใจลูกด้ว
