หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
"คืนนี้เจอกันที่เดิมนะ อย่าเลตล่ะพวกมึง"
"วันนี้ไม่ว่าง" เขาตอบขณะที่นั่งทำงานที่อาจารย์สั่ง
"ทำไมไม่ว่าง มึงจะไปไหน"
"วันนี้วันหยุดเวียงพิงค์"
"เมียมึงหยุดแล้วเกี่ยวอะไรกับมึง"
"ก็ถ้าเธอไม่ไปทำงาน กูจะไปหาพระแสงอะไร"
"....."
"มาชวนคุยเนี่ย งานมึงเสร็จแล้วเหรอ"
"ยัง" ปราชญ์ตอบเขา แต่มันก็ไม่ยอมทำงาน กลับจ้องมองเขาจนเขารำคาญ
"มองอะไรนักหนา"
"เด็กที่มึงโพสต์รูปลงเมื่อวาน คือลูกเมียมึงเหรอ"
"อืม ทำไม" เพราะเมื่อวานเขาถ่ายรูปน่านฟ้าพร้อมกับอัปลงโซเชียลมีเดียของตัวเอง หลังจากที่หยุดอัปมาเกือบเดือน
"มึงแน่ใจนะว่าไม่ใช่ลูกมึง ทำไมคล้ายกันยิ่งกว่าแกะแบบนี้ แถมอายุก็ยังไล่เลี่ยกับที่เธอหายไปจากมึงอีก"
"เธอบอกกูไม่ใช่พ่อเด็ก"
"แล้วมึงเชื่อเหรอ ปกติมึงไม่ใช่คนเชื่ออะไรง่าย ๆ แบบนี้นะ"
คำพูดของเพื่อน ก็ทำให้เขาฉุกคิดอะไรบางอย่าง เพราะตลอดเวลาเกือบสามเดือนที่เขาได้
