Chapter 5 | ความดื้อรั้นของน้องสาว
1541 คำ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
วันนี้ก็เป็นอย่างเช่นเดิม หลังจากที่เลิกเรียนแล้วเธอก็นั่งรถประจำทางกลับมายังอพาร์ตเมนต์ที่ตัวเองพักอยู่
ซึ่งพอมาถึงแล้วเธอก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปทำงาน โดยก่อนที่จะไปเธอก็แวะไปหาเจ้าลูกชายที่ห้องของคุณยาย
ก๊อก! ก๊อก!
หญิงสาวจัดการยกมือขึ้นเคาะประตู สักพักประตูที่ถูกปิดอยู่ก็ถูกเปิดออกมา เธอก็พบเข้ากับคุณยายที่ยืนอยู่
"เจ้าตัวแสบล่ะคะคุณยาย"
"นอนวาดรูปอยู่บนเตียงลูก"
เวียงพิงค์จึงมองตามนิ้วของคุณยายที่ชี้ไปยังบริเวณเตียงนอนของท่าน ที่มีลูกชายของเธอกำลังนอนวาดรูปอยู่ เธอเห็นแบบนั้นก็รีบเดินเข้าไปหา
"น่านฟ้า" หญิงสาวเอ่ยเรียกชื่อลูกชาย ซึ่งเด็กน้อยที่กำลังวาดรูปอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับเธอ
"คุณแม่"
"กำลังวาดรูปอะไรอยู่คะ"
"หุ่นยนต์คับ" (หุ่นยนต์ครับ)
"ไหนเอามาดูซิ" เธอหยิบสมุดวาดรูปที่ลูกชายของตัวเองวาดขึ้นมาดู "โอ้โฮ ตัวแค่นี้วาดรูปได้สวยเชียว เก่งมากเลย"
"ขอบคุณคับคุณแม่" (ขอบคุณครับคุณแม่)
เวียงพิงค์วางสมุดวาดรูปคืนให้ลูกชายวาดต่อ พร้อมกับยื่นมือไปลูบบริเวณศีรษะของเขาเบา ๆ
"แล้วนี่จะไปทำงานแล้วเหรอลูก"
"ใช่ค่ะคุณยาย พอดีวันนี้เลิกเร็วกว่า พิงค์เลยกลับมาอาบน้ำก่อนไปทำงานค่ะ" เพราะถ้าวันไหนที่เธอเลิกเร็วกว่าปกติ แล้วมีเวลาเหลือมาก ก็จะเลือกกลับมาที่ห้องพักของตัวเองก่อน
"งั้นพิงค์ขอไปก่อน ฝากตัวเล็กด้วยนะคะ" เธอก็ยกมือไหว้คุณยายออกไปอย่างนอบน้อม
"ไปเถอะลูก" คุณยายยิ้มให้เธอซึ่งเธอก็ยิ้มให้ท่าน
"แม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวเลิกงานจะมาอุ้มกลับห้อง"
"คับแม่" (ครับแม่) เจ้าตัวแสบตอบเธอแล้วหันกลับไปสนใจการวาดรูปของตัวเองต่อ
ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้คุณยายไปอีกครั้ง แล้วรีบเดินกลับออกมาจากห้อง พร้อมกับเดินตามทางมาเรื่อย ๆ เพื่อจะลงจากตึก
"วันนี้ทำไมไม่เห็นพี่นิดเลยนะ" เธอมองดูโดยรอบก็ไม่พบเข้ากับนิดหน่อย ที่โดยปกติแล้วพี่เขาจะชอบมานั่งรอบริเวณตรงนี้เพื่อจะรอไปทำงานด้วยกัน พอเห็นแบบนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเป็นรุ่นพี่สาว โดยรอสายไม่นานปลายสายก็กดรับ
(ว่าไงเวียงพิงค์)
"อยู่ไหนคะ วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ"
(ไป ๆ กำลังจะเดินลงจากตึกเนี่ย)
"อ๋อ งั้นไว้เจอกันค่ะ พิงค์นั่งรออยู่ด้านหน้าแล้ว"
(โอเค)
ปลายสายพูดออกมาแบบนั้นเธอก็กดตัดสายพร้อมกับเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไว้เช่นเดิม ไม่นานคนที่เธอคุยด้วยก่อนหน้านี้ก็รีบเดินมานั่งลงข้างเธอ
"วันนี้เลิกเรียนเร็วอีกแล้วเหรอ"
"ใช่ค่ะ อาจารย์ปล่อยก่อนเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเลย แล้วพี่เป็นยังไงบ้างวันนี้ อาจารย์ก็ปล่อยเร็วเหมือนกันเหรอ" เพราะหญิงสาวตรงหน้า เธอก็เรียนอยู่เหมือนกันกับเธอ โดยตอนนี้พี่เขาเรียนอยู่ชั้นปีสุดท้ายแล้ว แต่เราสองคนไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันหรอก พี่เขาเรียนมหาวิทยาลัยรัฐ ส่วนเธอเรียนมหาวิทยาลัยเอกชน
"ไม่ได้ปล่อยเร็วหรอก แต่วันนี้อาจารย์ของพี่ยกคลาสเลย"
"อ๋อ" เธอพยักหน้าตอบเพื่อสื่อว่าตัวเองเข้าใจ และในตอนนั้นเองรถที่พวกเธอกำลังนั่งรออยู่ก็ขับเข้ามาจอดเทียบท่าบริเวณริมฟุตพาทพอดี
เธอจึงรีบลุกขึ้นพร้อมกับเดินนำนิดหน่อยขึ้นมายังบนรถ โดยวันนี้เราทั้งสองคนไม่ได้นั่งด้วยกันเพราะเธอเลือกที่จะไปนั่งที่ประจำของตัวเอง ส่วนหญิงสาวรุ่นพี่ก็เลือกที่จะไปนั่งที่ประจำของตัวเองเช่นกัน
ทางด้านราชา
"วันนี้มึงจะไปไหนไหม" ขณะที่กำลังเดินลงบันไดกันอยู่นั้น ควันหลงก็พูดขึ้นมา เขาจึงหันไปจ้องมองเพื่อน
"กูถาม"
"ก็ไม่ได้ไปไหนนะ ถามทำไม"
"งั้นคืนนี้ก็เจอกันที่ผับเฮียปรัชญ์"
"ไม่เบื่อหรือไงไปแทบทุกวัน"
"เจอกันเวลาเดิม"
ควันหลงไม่ยอมตอบคำถามของเขา แต่กลับเอ่ยบอกเขาว่าเจอกันเวลาเดิม แล้วก็เดินแยกออกไป ส่วนเขาเห็นแบบนั้นก็ทำได้เพียงแค่ส่ายหน้าไปมากับนิสัยของเพื่อน แล้วรีบเดินมาที่รถเพื่อรอลูกพี่ลูกน้องอย่าวิเวียน
ชายหนุ่มพอเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมารอฆ่าเวลา
ก๊อก! ก๊อก!
โดยระหว่างที่เขากำลังเล่นอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงคนเคาะกระจกรถ จึงเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นวิเวียนที่กำลังโบกมือให้เขาอยู่ ไม่นานเธอก็เปิดประตูแล้วลงมานั่งพร้อมกับปิดประตูกลับ
"มารอนานยังคะ"
เขาไม่ได้ตอบแต่เลือกที่จะส่ายหน้าไปมาเพื่อสื่อว่าตัวเองเพิ่งมารอได้ไม่นาน
"วันนี้เหนื่อยมากเลย" วิเวียนบ่นพึมพำ
ซึ่งเขาที่นั่งฟังอยู่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เลือกที่จะวางโทรศัพท์ลงแล้วสตาร์ตรถขับออกมา
"เมื่อเช้าหนูโทรหาเฮียควันด้วย แต่เฮียเขาไม่รับเลย"
"มันไม่รับแล้วจะโทรหามันทำไม"
"ก็คนมันคิดถึง" วิเวียนแสดงสีหน้าบึ้งตึงใส่เขา
"แล้วทำหน้าแบบนั้นใส่เฮียทำไม"
"ไม่รู้ไม่ชี้" หญิงสาวตอบผ่าน ๆ แล้วเลือกที่จะหันไปมองวิวด้านนอกรถ ซึ่งเขาเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แล้วกลับมาสนใจการขับรถของตัวเองต่อ จนเวลาผ่านมาเกือบหนึ่งชั่วโมง เขาก็ขับรถเข้ามาจอดบริเวณที่จอดรถบ้านของตัวเอง
"เฮียไม่ลงมาด้วยกันเหรอคะ" หลังจากที่พี่เวียนลงจากรถแล้วก็หันกลับมาถามเขา ซึ่งเขาก็ส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่ลง
"ทำไมล่ะ หรือจะรีบไปไหนต่อ"
"ไม่ได้ไปไหน แต่แค่ขี้เกียจลงไปเฉย ๆ รีบเข้าไปในบ้านได้แล้ว"
"พูดความจริงมา"
"ความจริงอะไรวิเวียน"
"เฮียจะไปเที่ยวผับ แล้วเฮียควันก็จะไปด้วยใช่ไหม"
"ถ้าใช่แล้วจะทำไม"
"ขอไปด้วยได้ไหมคะ"
"ไม่ได้"
"เฮียขา"
"รีบเข้าบ้าน"
"ชิ! ไปแล้วก็ได้ ขอไปด้วยแค่นี้ก็ไม่ยอมให้ไป หนูไม่รักเฮียแล้ว แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมารับด้วย เดี๋ยวจะให้คุณลุงดำไปส่ง" วิเวียนแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมากที่โดนขัดใจ พร้อมกับเดินตึงตังเข้าไปในบ้าน
ส่วนเขาที่เห็นแบบนั้น ก็ทำได้เพียงแค่ส่ายหน้าไปมากับความดื้อรั้นของน้องสาว แล้วรีบขับรถออกมาเพื่อจะกลับคอนโดของตัวเอง
โดยตลอดเวลาการขับรถกว่าจะกลับมาถึงที่คอนโดของเขาก็ใช้เวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมง เพราะถึงระยะห่างจากบ้านถึงคอนโดของเขาจะไม่มากแต่เนื่องด้วยเวลานี้คนเลิกงานค่อนข้างเยอะ ทำให้การจราจรค่อนข้างติดขัด
ชายหนุ่มพอเข้ามาในห้องแล้วก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำชำระร่างกาย ซึ่งพออาบเสร็จก็รีบเดินกลับออกมาเปลี่ยนชุด
ตริง! ตริง! (เสียงข้อความแชต)
ขณะที่กำลังแต่งตัวอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นมา ชายหนุ่มจึงรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครส่งอะไรมา
ควันหลง : อยู่ไหน
ควันหลง : อย่าบอกว่าไม่มา ทั้งที่กูบอกไว้แล้ว
ราชา : จะไปอยู่ ตอนนี้กำลังแต่งตัว
ควันหลง : มึงทำอะไรอยู่ ก็แยกจากกันตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งได้แต่งตัว
ราชา : มึงอย่าลืมว่ากูต้องไปส่งน้องกูที่บ้าน แล้วระยะทางจากบ้านมาที่คอนโดกูก็ไกล แถมยังรถติดอีก
ควันหลง : เออ ๆ รีบมา ตอนนี้กูอยู่คนเดียว
ราชา : ไอ้ปราชญ์ไปไหน ปกติมันกกหัวอยู่ที่ผับแทบทุกวัน
ควันหลง : เฮียปรัชญ์บอกว่ามันไม่เข้าผับมาสองวันแล้ว
ราชา : มันไปไหนของมัน เรียนก็ไม่ไปเรียน
ควันหลง : ไม่รู้กูไม่ได้ถามเฮียเขาต่อ แต่แค่นี้แหละกูขี้เกียจพิมพ์ รีบมา
โดยพออ่านข้อความของควันหลงจบเขาก็ไม่ได้กดตอบกลับอะไรไป แต่เลือกที่จะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำหอมขึ้นมาฉีด
ซึ่งพอเช็กความเรียบร้อยของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็หยิบกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถ พร้อมกับเดินออกจากห้อง เพื่อจะไปยังสถานที่ที่นัดกับเพื่อนไว้
- ผู้เขียน
