Chapter 6 | บังเอิญเจอคนที่กำลังพยายามหนี
1484 คำ
หลังจากที่ขับรถมาจอดบริเวณหน้าผับแล้ว เขาก็ลงจากรถพร้อมกับโยนกุญแจให้กับการ์ดที่ดูแลทันที แล้วรีบเดินอ้อมมายังบริเวณหลังผับ
ซึ่งพอเดินขึ้นบันไดมา แล้วเดินต่ออีกไม่นานก็มาหยุดอยู่ที่ห้องที่เขาชอบมานั่งดื่มกับเพื่อน
แอด...
เขาใช้มือดันเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเข้ากับควันหลงที่กำลังนั่งอยู่เพียงลำพัง
"กว่าจะมาได้ กูดื่มหมดไปสองขวดแล้วเนี่ย"
"ช่วยไม่ได้ อยากเสือกดื่มเอง" เขาตอบควันหลงไป แล้วเดินมานั่งบริเวณโซฟาฝั่งตรงข้าม
"มึงโทรหาไอ้ปราชญ์ยัง"
"โทรแล้ว โทรเป็นสิบสายแต่มันก็ไม่รับ"
"มันไปไหนของมันวะ" ชายหนุ่มบ่นพึมพำพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเพื่อนชาย แต่โทรยังไงปลายสายก็ยังไม่รับอยู่ดี "หรือมันไปติดเด็กที่ไหนไหม"
"คนอย่างมันจะไปติดเด็กที่ไหนได้ล่ะ มึงนี่ก็พูดไปเรื่อย"
"แต่ปกติมันไม่เคยหายแบบนี้นะ หรือมันจะเป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่เป็นหรอก ถ้ามันเป็นอะไรจริง ๆ เฮียปรัชญ์ก็ต้องบอกกูสิ แต่เมื่อกี้เฮียเขาแค่บอกว่ามันไม่เข้าผับเฉย ๆ"
"งั้นถ้าพรุ่งนี้มันยังไม่ไปเรียนอีก เดี๋ยวกูจะลองไปดูที่คอนโดแล้วกัน"
"เออ" ควันหลงตอบส่ง ๆ พร้อมกับชงเหล้าแล้วยื่นมาให้กับเขา ซึ่งเขาก็รับมาดื่ม
"ยัยวิอยากมาด้วย แต่กูไม่ให้มา"
"ดีแล้วที่ไม่ให้มา"
"ฮึ!" เขายกยิ้มมุมปาก พร้อมกับนั่งดื่มเครื่องดื่มของตัวเองต่อเรื่อย ๆ โดยจะมีพูดคุยกับเพื่อนบ้างประปราย
"กูไปเข้าห้องน้ำก่อน" หลังจากที่ดื่มมานานเขาก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำจึงลุกขึ้นยืน โดยก่อนจะออกไปก็บอกกับคนที่อยู่ร่วมห้อง
"จะไปก็รีบกลับมา แล้วอย่าแอบกลับก่อนล่ะ"
"กูจะแอบกลับทำไม ถ้ากูอยากกลับกูก็กลับเลย" ราชาพูด แล้วเดินออกจากห้องมาเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ
ซึ่งพอจัดการธุระของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็รีบเดินกลับออกมาเพื่อจะกลับไปยังห้องที่ดื่มกับเพื่อน แต่ระหว่างทางเขาก็สังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดพนักงานเสิร์ฟ ลักษณะท่าทางเหมือนกับอดีตคนรักของเขามาก อย่างกับคนเดียวกัน เขาจึงรีบเดินตามเธอมาติด ๆ
ผลัวะ!
แต่ระหว่างที่กำลังรีบเดินตามอย่างใจจดใจจ่ออยู่นั้น ไม่ทันระวังดันชนเข้ากับชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังยืนนัวเนียกันอยู่บริเวณทางเดิน
"มึงไม่มีตาหรือไง"
"มึงนั่นแหละไม่มีตามองหรือไง ไม่เห็นหรือไงตรงนี้มันไม่ใช่ที่ที่มึงควรจะมานัวเนียกับผู้หญิง ถ้าอยากเอากันมาก ก็ไปเปิดห้อง ไม่ใช่มาทำอะไรที่สาธารณะแบบนี้" เขาพูดไป อีกฝ่ายที่มีท่าทางโมโห ยกมือขึ้นจะมาเพื่อจะต่อย แต่เขาดันหลบได้ทันจึงถีบไปที่อกของมันอย่างแรง จนมันกระเด็นติดกับผนังทางเดินแล้วสลบไป ไม่นานการ์ดที่ยืนดูแลอยู่ก็รีบวิ่งเข้ามา
"มีเรื่องอะไรกันเหรอครับคุณราชา"
"ลากมันออกไป"
"ครับ" การ์ดสองคนก็ช่วยกันพยุงคนที่สลบออกไป ส่วนผู้หญิงที่นัวเนียด้วยกันก็รีบวิ่งตามไปติด ๆ
เขาเห็นแบบนั้นก็เพิ่งนึกได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองได้ทำอะไร จึงรีบเดินตามทางมาเรื่อย ๆ เพื่อจะมองหาผู้หญิงที่ตัวเองเดินตาม
"ไปไหนแล้วนะ ไม่น่าเจอเหี้ยนั่นก่อนเลย" เขาเดินกลับไปกลับมา จนการ์ดที่ยืนดูแลอยู่แถวนั้นเดินมาหาเขา
"คุณราชากำลังหาอะไรอยู่เหรอครับ ให้ผมช่วยหาไหม"
"นายยืนอยู่นี่ตลอดใช่ไหม"
"ใช่ครับ"
"งั้นนายเจอผู้หญิงคนนึงที่ผมตรงประมาณประบ่า หน้าตาออกหมวย ๆ สวมใส่ชุดพนักงานเดินมาทางนี้ไหม"
"ใส่ชุดพนักงาน ผมตรงประบ่าก็เดินผ่านมาทางนี้หลายคนอยู่นะครับ"
"เหรอ" เขามองไปทางโน้นทีทางนี้ทีก็นึกอะไรได้บางอย่าง จึงหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองขึ้นมา พร้อมกับหยิบรูปที่พกติดตัวไว้ตลอดยื่นไปให้การ์ดดู
"เคยเห็นไหม"
"นี่มันน้องเวียงพิงค์นี่ครับ"
"วะ...เวียงพิงค์ นายรู้จักเหรอ"
"ใช่ครับ น้องเขาเป็นพนักงานที่นี่ แล้วเมื่อกี้เธอก็เพิ่งเดินผ่านไปเอง"
"แล้วรู้ไหมว่าเธอไปไหน"
"ตอนนี้สี่ทุ่ม น่าจะเป็นเวลาพักเบรกของเธอนะครับ"
"แล้วปกติพักเบรกเขาจะพักกันที่ไหน"
"ห้องตรงนั้นครับ"
ราชาก็มองตามนิ้วของการ์ดไปยังบริเวณโซนด้านหลังร้าน ที่มีห้องห้องหนึ่งอยู่
"ขอบคุณ" ชายหนุ่มยื่นธนบัตรใบสีม่วงให้กับการ์ด เก็บกระเป๋าสตางค์ของตัวเองใส่กระเป๋าแล้วรีบเดินมาที่ห้องพักพนักงาน
แอด...
พอเขาเปิดเข้ามาพนักงานที่กำลังนั่งพักกันอยู่ก็ต่างมองมาที่เขา พร้อมกับแสดงสีหน้าตกใจ
"คุณราชามีอะไรหรือเปล่าครับ" พนักงานชายคนหนึ่งก็พูดขึ้นมา
"เวียงพิงค์อยู่ที่นี่ไหม"
"น้องเวียงพิงค์ที่เรียนอยู่มหาลัยน่ะเหรอครับ"
"ใช่"
"เมื่อกี้น้องเขาออกไปล้างกล่องข้าวที่หลังผับครับ" ซึ่งพอได้รับคำตอบเขาก็รีบวิ่งกลับออกมา เพื่อจะไปที่หลังผับ
ผลัวะ!
"ขอโทษค่ะ..."
ทางด้านเวียงพิงค์
ผลัวะ!
"ขอโทษนะคะ ระ...ราชา" เวียงพิงค์รีบเอ่ยขอโทษไปด้วยความรู้สึกผิด หลังจากที่บังเอิญเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมองเพื่อจะเอ่ยขอโทษก็ต้องตกใจ เพราะคนที่เธอโดนชน คือคนที่เธอพยายามหนีตลอด ราชา อดีตคนรักของเธอ ที่เธอรักเขามาก ที่ตอนนี้เขากำลังยืนมองเธออยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง โดยไม่ปริปากพูดอะไรเลย
หญิงสาวเห็นแบบนั้นจึงรีบเก็บกระปุกข้าวที่ตัวเองทำหล่น พร้อมกับกำลังจะเดินผ่านเขา แต่ก็ต้องชะงักเพราะชายหนุ่มดันคว้าจับมือเธอไว้ก่อน หญิงสาวจึงเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง "ปล่อย"
"ทำงานที่นี่เหรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอเลย"
เธอไม่ตอบสิ่งที่คนตรงหน้าถาม เอาแต่ยืนก้มหน้าเงียบ เพราะยังตกใจไม่หายที่เจอเขาที่นี่
"ทำไมถึงมาทำงานอะไรแบบนี้ ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย"
"มันเรื่องของฉัน นายมายุ่งอะไรด้วย" หญิงสาวพยายามจะสะบัดมือของตัวเองออกจากมือของเขา แต่ทำยังไงมันก็ทำไม่ได้เพราะเขาดันจับมือเธอไว้แน่น "ปล่อยฉัน"
"มีเรื่องจะถาม"
"อะไร"
"หายไปไหนมาตั้งหลายปี"
"นี่มันเรื่องส่วนตัว ฉันไม่สะดวกที่จะตอบ"
"เวียงพิงค์"
"ปล่อยได้แล้ว ฉันมีงานที่ต้องทำนะ" พอพูดออกไปแบบนั้น คนที่จับมือเธออยู่ก็ยอมปล่อย หญิงสาวจึงรีบเดินผ่านเขาออกมาทันที พอเดินออกมาค่อนข้างไกลแล้วเธอก็ถอนหายใจออกมาพรืดยาว
"ทำไมถึงเจอเขาที่นี่ได้" เธอยังสั่นกลัวไม่หาย รีบวิ่งเข้ามาภายในห้องพักพนักงาน
"เป็นอะไรหรือเปล่าเวียงพิงค์ โดนแขกลวนลามเหรอ"
"ไม่ค่ะ แต่พอดีรู้สึกปวดหัวขึ้นมา" เธอโกหกอีกฝ่ายไปพร้อมกับเดินมานั่งลงบริเวณเก้าอี้ที่ว่าง
"อ้าว เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย แล้วปวดหัวมากไหม"
"นิดหน่อยค่ะ"
"พี่ว่าไม่นิดหน่อยนะ ขอพี่ธันวากลับไปพักไหม"
"ได้เหรอคะพี่นิด"
"ได้สิ พนักงานเราเยอะขนาดนี้ งั้นเดี๋ยวพี่ไปบอกให้"
"จะไม่รบกวนพี่เกินไปเหรอคะ"
"ไม่เลย เก็บของรอเถอะเดี๋ยวพี่กลับมา" นิดหน่อยพูดตอบเธอ แล้วเดินออกจากห้องพักไป ส่วนเธอก็ลุกขึ้นเดินไปเก็บของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย แล้วมายืนรอรุ่นพี่สาวอยู่ด้านหน้าห้อง และเป็นจังหวะที่พี่เขาเดินกลับมาพอดี
"ไปเถอะพี่บอกให้แล้ว"
"ขอบคุณมากนะคะ" เธอยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม
"กลับดี ๆ ล่ะ ถึงห้องแล้วอย่าลืมส่งข้อความมาบอกพี่ด้วย"
"ได้ค่ะพี่นิด พิงค์ไปก่อนนะ" เธอเอ่ยลา แล้วก็รีบเดินออกมายังโซนหลังร้าน เพื่อจะไปยืนรอรถอยู่บริเวณหน้าผับ เพื่อจะกลับห้อง
- ผู้เขียน
