“ฮึ ร่างกายเธอยังคิดถึงฉันอยู่เลยนี่” ราชาผละจูบออกแล้วเอ่ยประโยคยั่วยวนอย่างคนเหนือกว่า
เรียวนิ้วยาวของชายหนุ่มเลื่อนลงไปสัมผัสกลางกายสาวอย่างช้า ๆ ช่องทางรักฉ่ำแฉะเป็นเครื่องพิสูจน์ในคำพูดของเขา เพราะเพียงแค่จูบและฝ่ามือที่ลูบไล้ไปมา ก็ทำให้เวียงพิงค์มีอารมณ์ได้ไม่ยาก แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาบอกว่าร่างกายเธอคิดถึงเขาได้ยังไงล่ะ
“อะ! ปะ…ปล่อย” เวียงพิงค์เอ่ยออกมาเบา ๆ ในน้ำเสียงไร้ซึ่งความหนักแน่น จนคนฟังนึกอยากกลั่นแกล้ง
“ปฏิเสธให้มันหนักแน่นหน่อย” ราชายื่นหน้าไปชิดกับใบหูขาวเนียน
เรียวนิ้วยาวของชายหนุ่มกดคลึงติ่งเนื้อกระสันเบา ๆ เรียกเสียงครางของคนใต้ร่างได้เป็นนอย่างดี ยิ่งทำให้เขาลงน้ำหนักนิ้วมากกว่าเดิม ทั้งบดขยี้และคลึงเคล้าอย่างอ่อนโยน
สายตาคมจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยไม่ละไปไหน เขารู้สึกอยากจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา ความคิดถึงยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง ที่ผ่านมา ราชาราวกับคนตายทั้งเป็น
