วันต่อมา…
เวียงพิงค์ลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับความรู้สึกอึดอัด อยู่ดี ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเมื่อคืนก็ฉายเข้ามาในความทรงจำ พอเห็นแบบนั้น เธอก็รีบหันไปมองคนด้านข้าง ก็เห็นเป็นราชาที่กำลังนอนกอดเธออยู่
เธอนอนนิ่งอยู่แบบนั้นสักพัก ก็จับมือของชายหนุ่มที่พาดอยู่บริเวณเอวของเธอออก ซึ่งพอเป็นอิสระแล้วก็ค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้น รีบหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่วางกระจัดกระจายเต็มพื้นขึ้นมาสวมใส่
ซึ่งพอใส่เสร็จ กำลังจะเดินออกจากห้อง ก็ดันถูกเรียกไว้ก่อน
“จะไปไหน”
เธอสะดุ้งอย่างตกใจ ก็หันไปมองคนที่คิดว่าหลับอยู่ แต่ตอนนี้เขากลับมองเธออยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“กะ…กลับห้อง”
“ใครให้กลับ ฉันอนุญาตแล้วเหรอ”
“แล้วทำไมฉันต้องรอให้นายอนุญาตด้วย”
“อย่าปากดี เดี๋ยวได้เจ็บเหมือนเมื่อคืน”
“นายได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ แล้วหลังจากนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก” เธอร้องไห้ออกมา เพราะไม่สามารถทำอะ
