ผมอาสาอยู่เฝ้าโบนัสที่โรงพยาบาล ปล่อยให้ป๊าม๊าพี่บอสกลับไปพักผ่อนค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ เธอเป็นขนาดนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะไปไหนทั้งนั้น ถ้าเจ็บแทนได้ ผมยอม
ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงมองจ้องใบหน้าสวยใสซีดเซียวไร้สีเลือดฝาดที่นอนหลับอยู่บนเตียง หากผมไม่เอะใจลุกเดินไปดูจะเป็นยังไงไม่อยากคิดเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ทำไมถึงได้พลัดตกลงมาจากระเบียงห้องได้ เมื่อนึกถึงตรงนี้ภาพที่เขาใหญ่ก็กลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง เหตุการณ์คล้ายกันต่างตรงที่ครั้งนั้นผมเขาไปขวางได้ทัน 'หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกันวะ'
"อื้ออ พี่นิว"เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยเรียก ฉันตื่นขึ้นมามองเพดานห้องสีขาวไม่คุ้นตา แต่ก็พอจะเดาได้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาลเพราะกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ฟุ้งกระจายตีขึ้นจมูก 'ไม่ชอบเลยซักนิด'
"โบ เป็นยังบ้างเจ็บตรงไหนมั้ยครับ" ผมรีบลุกจากเก้าอี้ทันที นั่งเฝ้าเธอทั้งคืนไม่รู้เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน
"ไม่ค่ะ แล้
