"เป็นยังไงบ้างลูก" เสียงนุ่มนวลของผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวหลังจากนั่งเฝ้ามองดูอยู่ไม่ไกลอย่างเป็นห่วง
"โบได้ยินเสียงเขาค่ะ...เขาร้องไห้~" เสียงหวานสั่นเครือเมื่อพูดถึงสิ่งที่เธอสัมผัสได้เมื่อครู่ ฉันกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีตชาติไม่ได้ อยากขอโทษในสิ่งที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจทำ
น้ำเสียงของเขามันแฝงไปด้วยความทุกข์ทรมานความเจ็บปวดที่ต้องจากเป็นและจากตายทั้งที่ยังรักมาก หากเป็นฉันที่ต้องอยู่เฝ้ารอคงโกรธและอาฆาตแค้นไม่ต่างกัน ฉันไม่โกรธเขาเลยแม้แต่น้อยกลับรู้สึกผิดและสงสารเขามากต่างหาก
"เขายอมรับรึเปล่า" ผู้เป็นยายเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง เพราะหากเขาไม่ปล่อยวางทุกอย่างจบลงได้อย่างไร
".....ไม่รู้ค่ะ" ร่างบางส่ายหน้าก่อนจะพูดตอบ เขาไม่ได้บอกอะไรและเธอเองก็ไม่เห็นร่างเขาด้วยเพียงแต่ได้ยินเสียงกระซิบข้างหูเท่านั้น
"ทุกอย่างจะตัดขาดก็ต่อเมื่อโบเจอรักแท้และแต่งงาน ยายเชื่ออย่างนั้น" จบคำของหญิงชรา โบน
