EP.1
2381 คำ
3.52 PM.
"เพราะงั้นงานแบ่งตามนี้นะ ช่วยหาข้อมูลแล้วเอามาดีเบตกันวันเสาร์หน้า"
"แล้วถ้ากูไม่มีข้อมูลอ่ะ"
"ไปลาออกสิครับ"
ฉันหัวเราะขำกับเพื่อนในกลุ่มที่กำลังจิกกัดกันหลังจากแบ่งงานในการไปสืบค้นข้อมูลจากแหล่งข่าวต่างๆทั่วโลกและด้วยข้อมูลที่กว้างกลุ่มเราเลยคุยกันก่อนเพื่อสรุปตีวงการทำงานในแคบลง
"นี่ก็ขำอย่างเดียวเลย"
"เอ้า อย่ามาพาลน่าตี๋"
ตี๋หัวหน้ากลุ่มและเป็นคนในกลุ่มเพื่อนเบะปากใส่ฉันทันทีเพราะฉันไม่เข้าข้างก่อนคนอื่นๆในกลุ่มที่เหลือจะแยกย้ายกลับเหลือแค่ตี๋พรีมและโรสเพื่อนในกลุ่มที่กำลังนั่งมองหน้ากันแต่ดูๆแล้วพวกเขาน่าจะมองฉันอยู่น่ะนะ
"มองอะไรเนี่ย?"
"ได้ข่าวว่าเปลี่ยนงานใหม่อีกแล้วเหรอ?"
ฉันเลิกคิ้วมองโรสก่อนจะยิ้มบางๆและพยักหน้า
"อือ...ที่เดิมมีปัญหานิดหน่อยน่ะ"
"ปัญหาอะไรอีก?"
พรีมเท้าคางมองฉันด้วยสายตานิ่งๆแต่ก็ดูจะรู้แล้วแหละว่าทำไมฉันถึงโดนดีดออกจากที่ทำงานเก่า
"แค่เพราะมึงสวยกว่าแค่นี้อ่ะนะ"
"โรสก็ว่าเกินไป"
"ไม่เกินหรอกตี๋ดูมาหลายครั้งแล้วที่จอมได้ออกจากงานบ่อยๆทั้งที่ขยันขนาดนี้อ่ะ"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะมองเพื่อนทั้งสามของตัวเองอย่างหนักใจไม่แพ้กัน
"ใจจริงเราก็ไม่อยากออกหรอกเพราะงานมันหายากแต่มันได้ออกมาแล้วนิ" ฉันยิ้มบางๆก่อนจะมองเพื่อนๆอีกครั้ง "แต่จอมได้งานใหม่แล้วไงวันนี้นิจะเริ่มไปเรียนรู้งานเพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะ"
"ขออย่าให้เป็นเหมือนที่เก่าล่ะที่รับเข้าเพราะสวยแต่สุดท้ายก็ต้องโดนบีบออกเพราะเพื่อนร่วมงานไม่ชอบอ่ะ"
"เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงเลย"
ฉันว่าอย่างมั่นใจเพราะที่ที่ไปสมัครใหม่มันไม่ได้อยู่แถวมออย่างเคยแถมพี่เจ้าของร้านก็ดูจะใจดีมากๆด้วย
"ร้านอยู่ไหนล่ะให้ตี๋ไปส่งไหม?"
ตี๋ที่อาสาไปส่งขยับลุกรอขณะที่เพื่อนคนอื่นๆก็ลุกตามฉันจึงส่ายหน้าและลุกเดินออกจากคลาสเรียนด้วย
"ไม่เป็นไรมันคนละทางกับหอตี๋อ่ะเดี๋ยวจอมไปเอง"
"แดดร้อนนะจอม" โรสหันมามอง "เดี๋ยวเป็นลมไปแย่เลยนะ"
"ฮ่าๆ จอมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย"
"งั้นก็แยกย้ายกันเลยนะนี่ต้องไปเอาผ้าอีก"
"วุ่นวายกะผ้ามากมึงอ่ะ"
"เอาก่อนกูไม่อยากบ่นเรื่องงานตอนนี้ ไว้เจอกันพวกมึง"
"ขับรถดีๆ"
ฉันว่าพร้อมโบกมือลาพรีมที่เร่งฝีเท้าเดินออกจากตึกฉันจึงหันมาโบกมือลาเพื่อนอีกสองต่อ
"ไปนะ"
"ตั้งใจๆ"
ฉันหัวเราะเบาๆกับคำพูดคำจาของโรสก่อนจะเดินออกมาจากตึกและตรงไปรอรถเมล์ที่หน้ามอ จริงๆมันก็ร้อนแหละแต่ฉันไม่อยากรบกวนเพื่อนมากอ่ะด้วยความที่ไม่มีรถคนเดียวในกลุ่มพอจะไปไหนมาไหนนี่ยุ่งยากคนนั้นคนนี้ตลอดเพราะงั้นที่ไหนพอไปได้ต้องไปเอง
หลังนั่งรถไม่ถึงยี่สิบนาทีฉันก็ต้องลงและเดินต่อเข้าซอยทางข้างโรงเรียนไปทางโรงพยาบาลใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่เห็นว่าเป็นโรงพยาบาลเอกชนนะและร้านก็ตั้งอยู่ตรงข้ามโรงบาลอ่ะ
พลั่ก!!
"มึงไม่เสือกก็จบไหมวะ!"
ดวงตาฉันเบิกกว้างพร้อมหันมองตามเสียงเมื่อกี้มันเหมือนคนโดนพลักกระแทกอัดกับผนังตึกอ่ะ และมันดูเหมือนจะใช่จริงๆเพราะตอนนี้มีกลุ่มเด็กนักเรียนประมาณห้าคนได้ยืนล้อมเด็กที่อยู่ในวงอีกคนห้ารุมหนึ่งเลยไหมแล้วไม่มีใครสนใจจะหยุดดูด้วยนะเพราะมันอยู่ในมุมตึก
"กูถามก็พูดดิ!"
"เออ มึงเป็นรุ่นน้องแท้ๆทำเก่งทำไมวะ!"
ฉันที่ยังหยุดดูเริ่มจะลังเลระหว่างเดินหนีหรือช่วยเหลือแต่ฉันกลัวอ่ะ..
"กูแม่งเกลียดหน้ามันว่ะ"
"จัดให้หน้าหล่อๆมันยับเลยลูกพี่!"
พลั่ก!!
ฉันสะดุ้งปิดปากมองภาพตรงหน้าที่เด็กตรงกลางวงโดนต่อยแต่เขากลับไม่คิดจะป้องกันตัวหรือขยับหลบเลย เขานิ่งมากแม้โดนต่อยอ่ะ..หรือน้องเขาจะกลัว
"กูพูดก็พูดกับกูดิไอ้กาก!!"
หัวโจกสุดในกลุ่มตะโกนเสียงดังพร้อมผลักน้องตรงกลางอย่างแรงด้วยความโมโห เอาไงดี..ฉันมองไปทั่วก่อนจะทำใจกล้าเดินเข้าไปใกล้อีกนิดพร้อมป้องปากตะโกนสุดเสียง
"ตำรวจ ตำรวจคะทางนี้มีคนตีกันค่ะ!!"
ฟึ้บ!
ทั้งกลุ่มหันมองมาที่ฉันทันทีแต่พวกเขาดูไม่ตกใจและวิ่งหนีเลยที่ฉันตะโกนออกไปแบบนั้น
"ฮ่าๆ" เด็กหัวโจกหัวเราะเสียงดังก่อนทั้งกลุ่มจะหันมองมาที่ฉันยกเว้นน้องคนที่โดนต่อย "แถวนี้มีตำรวจซะที่ไหนล่ะครับพี่คนสวย"
"อึ่ก..." ฉันผงะถอยหลังโดยอัตโนมัติตอนที่หนึ่งในนั้นเดินเข้ามาหา "นี่หยุดนะ!"
"พี่คนสวยมาช่วยไอ้งั่งนั้นเหรอครับ?"
ฉันเม้มปากแน่นและมองเด็กตรงหน้าด้วยใจที่เริ่มกลัว
"พะพวกเธอไม่ควรรุมเขาแบบนี้" เด็กร่างท้วมตรงหน้าหัวเราะในลำคอพร้อมก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น "นี่เป็นการทำผิดกฎหมายนะ!"
"ในเมื่อมีพ่อเป็นคนคุมกฎหมายมีไรต้องกลัวอ่ะครับ?"
เด็กนี่! ฉันขมวดคิ้วมองเด็กตรงหน้าอย่างไม่พอใจนักแต่ก็กลัวว่าจะถูกตีเลยต้องขยับถอยหลังจนแผ่นหลังตัวเองโดนพนังตึกเท่านั้นแหละเด็กตรงหน้าถึงเท้าแขนกับตึกและมองสบตาฉันอย่างกวนๆ
"พี่ชื่อไรอ่ะพี่คนสวย"
"ขยับออกไปนะพี่แจ้งตำรวจจริงๆนะ"
"ผมถามว่าพี่ชื่อไรผมชอบพี่อ่ะจีบได้ป่ะ"
ฉันหดคอหนีใบหน้าของเด็กตรงหน้าพร้อมกับขยับหนีแต่มันก็ยังหนีไม่พ้นจนน้องคว้าเข้าที่ข้อมือฉันและขมวดคิ้วมองอย่างเอาเรื่อง
"ทำไมพี่หยิ่งจังอ่ะครับ?"
"พี่แค่ไม่อยากให้น้องทะเลาะกันเพราะงั้นปล่อยพี่ไปเถอะ"
"เอาไลน์พี่มาก่อนดิ เฟสบุ๊ค ไอจีรึอะไรก็ได้"
"พี่ไม่มี"
"ถ้าไม่ให้พวกผมรุมไอ้นั่นจริงๆด้วย"
ฉันเงยหน้ามองเด็กตรงหน้าก่อนมองไปที่ร่างสูงของเด็กคนที่โดยต่อยที่ยังยืนก้มหน้าจับสายกระเป๋าอยู่กลางวงอย่างทำอะไรไม่ถูก
"เอาไงครับพี่?"
"ให้ป่าวไม่ให้ไอ้หน้าอ่อนนี่เจ็บน๊า"
หัวโจกที่ยืนอยู่ตรงหน้าน้องคนที่ถูกต่อยตบเข้าที่แก้มน้องคนนั้นจนมันดังไปทั่วบริเวณแต่น้องก็ยังนิ่ง
"ถ้าพี่ให้จะปล่อยน้องเค้าไปจริงๆใช่ไหม?"
"ผมไม่เคยโกหก"
ฉันมองไอโฟนรุ่นล่าสุดที่เด็กตรงหน้าส่งมาให้ก่อนจะเงยหน้ามองที่น้องคนนั้นที่ยืนนิ่งอยู่ที่มุมอีกครั้ง
"ชักช้าจังวะ!"
"จะให้พี่จะให้แล้ว!"
ฉันรีบเอื้อมมือหยิบไอโฟนมาถือหลังจากน้องหัวโจกง้างแขนจะชกน้องคนนั้นอีกก่อนฉันจะก้มพิมพ์ไอดีไลน์ตัวเอง
"ไม่ต้องให้"
ปลายนิ้วฉันชะงักก่อนเงยหน้ามองน้องที่ยืนนิ่งอยู่ในวงที่เอ่ยคำเมื่อกี้ออกมา
"เฮ้ยมันพูดแล้วว่ะ"
"ฮ่าๆ เมื่อกี้มันว่าไงนะอย่าให้งั้นเหรอ?"
"ปากดีว่ะไอ้เด็ก!"
หมับ!!
ดวงตาฉันเบิกกว้างมองภาพตรงหน้าที่เด็กหัวโจกง้างแขนชกเข้าไปที่ใบหน้าแต่คนที่ยืนอยู่กลางวงกลับรับหมัดแรงๆนั้นไว้ได้แถมยังบิดแขนลงจนเด็กหัวโจกร้องลั่นเสียงดัง
"เฮ้ย!"
ร่างสูงในชุดนักเรียนเดินออกมาจากมุมเผยให้เห็นใบหน้านิ่งเรียบแต่กลับหล่อมากๆจนฉันทำตัวไม่ถูกที่โดนเขาจ้องมองขนาดนั้น แถมยังมองมาด้วยความหงุดหงิดด้วยนะ
"บอกว่าไม่ต้องให้ไง"
"มึงทำเหี้ยไรเพื่อนกู!"
เพื่อนเด็กหัวโจกอีกสี่คนที่ยืนอยู่รวมถึงคนที่เข้ามาคุกคามฉันตะโกนเสียงดังพร้อมกับวิ่งรุมเข้าใส่เด็กคนนั้นแต่เขากลับหลบได้ทุกหมัดและสวนกลับเต็มแรงจนคนที่วิ่งเข้าใส่กระอักกันไปตามๆกันหากแต่มือข้างซ้ายเขายังบิดแขนเด็กหัวโจกอยู่จนเด็กคนนั่งทรุดลงที่พื้นร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด
"กูยอมแล้วๆปล่อยแขนกูๆๆ"
ฉันกลืนน้ำลายมองเด็กที่มุมปากแตกจนเลือดไหลและถูกคนรุมถึงห้าคนแต่กลับยังยืนนิ่งอยู่ด้วยใบหน้านิ่งเรียบอย่างไม่เชื่อสายตาและไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ควรจะกลัวใครมากกว่ากัน
กึ่ก!
"โอ๊ย!"
ฉันปิดปากตัวเองไว้พร้อมกับมองภาพตรงหน้าที่มือใหญ่บิดแขนเด็กหัวโจกไปพร้อมกับนั่งยองๆลงมองหน้าคนที่กำลังมองตัวเองด้วยความกลัวอยู่ด้วยแววตานิ่งเรียบ
"ที่ผมเข้าไปยุ่งเพราะพวกพี่ทำไม่ถูก" เขาว่าเสียงเบาและถอนหายใจมองคนที่กำลังจับแขนตัวเองหลังเขาปล่อยอย่างเบื่อหน่าย "ขอโทษพวกพี่ละกันแต่ต่อไปอย่ามายุ่งกับผมทั้งในและนอกโรงเรียนนะผมรำคาญเต็มที"
"อึ่ก!"
"เข้าใจนะครับรุ่นพี่?"
เขาเป็นรุ่งน้องพวกเด็กหัวโจกสินะ
"ขะเข้าใจ"
ฟึ้บ
ร่างสูงขยับยืนเต็มความสูงก่อนเขาจะมองมาที่ฉันและกระชับสายกระเป๋าเป้ที่ตัวเองสะพายมันข้างเดียวก่อนเดินเข้ามาใกล้และหยิบไอโฟนในมือฉันไปแตะๆก่อนหันมองเด็กร่างท้วมที่กำลังนั่งจับท้องตัวเองอยู่ที่พื้น
"ผมวางโทรศัพท์พี่ไว้นี่นะ"
พรึ่บ!
ฉันเบิกตาเม้มปากเงยหน้ามองร่างสูงตรงหน้าที่ทิ้งไอโฟนในมือตัวเองลงกับพื้นคอนกรีตอย่างไม่แยแส ฉันไม่รู้ว่ามันจะแตกไหมแต่มันราคาไม่ใช่ถูกๆที่จะมาโยนทิ้งลงพื้นแบบนี้อ่ะ
"อ่อ รีบพาเพื่อนพี่ไปโรงบาลก่อนข้อมือจะอักเสบด้วยล่ะ"
เขาหันมองหัวโจกที่กำลังนั่งจับข้อมือตัวเองก่อนจะเดินมาใกล้ฉันและขยับชนให้เดินไปข้างหน้าฉันจึงค่อยๆเดินออกมาจากซอยมุมตึกขณะที่ตัวเองยังตกใจกับเรื่องเมื่อกี้ไม่หาย
"เมื่อกี้ไม่ทำมากไปเหรอพวกเขาอาจจะโกรธน้องได้นะ"
ฉันเงยหน้ามองคนข้างๆขณะที่เขาก็เหลือบมองลงมาที่ฉัน
"ทำไมไม่เดินผ่านไป?"
"ก็...ก็พี่กลัวว่าน้องจะเป็นอะไรไปไง"
"ห่วงตัวเองเถอะ"
ฉันเม้มปากมองคนตรงหน้าเพราะเมื่อกี้มันเหมือนกับตัวเองโดนดุทั้งๆที่ควรจะเป็นเขาอ่ะที่ควรโดน ฉันเบนสายตาหรี่ก่อนมองนาฬิกาข้อมือตัวเองและต้องชะงักตกใจอีกครั้งเพราะมันใกล้เวลาเข้างานมากแล้ว!
"แย่ล่ะ!" ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างลนๆ "น้องไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะงั้นพี่ไปนะคะอย่ามีเรื่องอีกล่ะ"
ฉันมองน้องอย่างดุๆก่อนจะหันมาวิ่งไปตามถนนจนถึงคาเฟ่ร้านสวยตรงหน้า ฉันเงยหน้ามองร้านสไตล์วินเทจที่ทุกอย่างเป็นสีขาวดำตรงหน้าก่อนยิ้มออกมาบางๆและเดินเข้าไปในร้านที่ตอนนี้ยังไม่มีลูกค้านัก
"สวัสดีค่ะ"
พี่เจ้าของร้านที่กำลังเช็คของอยู่ที่เคาน์เตอร์เงยหน้ามามองฉันก่อนจะยกยิ้มให้บางๆ
"หวัดดีค่ะน้องจอมใจ"
"เรียกจอมเฉยๆก็ได้ค่ะพี่ตะวัน"
"ดีเลย วันนี้วันศุกร์ลูกค้าจะเยอะช่วงเย็นเพราะงั้นช่วยเก็บโต๊ะทำความสะอาดก่อนนะเดี๋ยวคนซาพี่จะสอนชง"
"ได้ค่ะ"
"เบ้บพนักงานใหม่มาแล้วเหรอ?"
"มาแล้ว" ฉันที่กำลังจะถามหาที่เก็บของชะงักและยกมือไหว้ผู้ชายหน้าตาดีมากๆอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาจากทางหลังร้าน "นี่น้องจอมใจส่วนนี่จอนนี่แฟนพี่"
"สวัสดีค่ะ"
"ไนท์ทูมิสยูนะ" คุณจอนนี่ว่าพร้อมยิ้มกว้าง "พี่ทำงานอยู่ที่โรงบาลตรงข้ามว่างๆพี่ก็แวะมาบ่อย เพราะงั้นเราต้องสนิทกันไว้เนาะ"
"อย่าเพิ่งกวนน้อง"
"แฮะๆ"
ฉันหัวเราะแห้งหลังคุณจอนนี่โดนพี่ตะวันหันไปดุก่อนพี่ตะวันจะมองเลยฉันไปที่ด้านหลังฉันจึงต้องหันมองตามและเห็นคนคุ้นตาที่กำลังเดินเปิดประตูเข้ามาในร้าน
"ปากไปโดนอะไรมาอาทิตย์?"
นี่พี่ตะวันรู้จักน้องคนนี้อีกแถมยังเรียกว่าอาทิตย์...เด็กน่ากลัวคนเมื่อกี้คือน้องของพี่ตะวันงั้นเหรอ?
"โดนประตู"
"เชื่อก็หมาแล้ว"
"ไหนเห่าซิ"
"ไอ้อาทิตย์!"
"พี่จอนฝากบอกตะวันหน่อยว่าพูดเบาๆก็ได้"
"ใจเย็นพี่น้อง"
คุณจอนรีบห้ามทัพทันทีหลังพี่ตะวันแทบจะกินหัวอาทิตย์ไป
"ผมจะขึ้นไปอาบน้ำ"
"เราต้องคุยกัน"
"ร้อน" อาทิตย์ว่าเสียงเรียบและเหลือบมองฉันก่อนจะมองพี่ตะวันอีกครั้ง "ตะวันอย่าวุ่นวายตอนนี้"
"มานี่เลย!"
พี่ตะวันกระชากน้องอาทิตย์ไปต่อหน้าต่อตาฉันกับคุณจอนนี่ขณะที่ร่างสูงที่กำลังยืนข้างๆฉันก็หัวเราะเบาๆและหันมามองฉันพร้อมขยิบตาให้
"ถ้าได้ยินเสียงคนตีกันไม่ต้องตกใจธรรมดาของสองพี่น้องแหละฮ่าๆ"
คนตีกันมันมีไรน่าขำเนี่ย! เยี่ยมเลยที่ทำงานใหม่ของฉันนี่น่าตื่นเต้นเป็นบ้าเลยว่าไหมเพราะแค่คิดมันก็เหนื่อยหน่อยๆแล้วอ่ะ
- ผู้เขียน
