My Heart จอมใจของอาทิตย์

3.52 PM. "เพราะงั้นงานแบ่งตามนี้นะ ช่วยหาข้อมูลแล้วเอามาดีเบตกันวันเสาร์หน้า" "แล้วถ้ากูไม่มีข้อมูลอ่ะ" "ไปลาออกสิครับ" ฉันหัวเราะขำกับเพื่อนในกลุ่มที่กำลังจิกกัดกันหลังจากแบ่งงานในการไปสืบค้นข้อมูลจากแหล่งข่าวต่างๆทั่วโลกและด้วยข้อมูลที่กว้างกลุ่มเราเลยคุยกันก่อนเพื่อสรุปตีวงการทำงานในแคบลง "นี่ก็ขำอย่างเดียวเลย" "เอ้า อย่ามาพาลน่าตี๋" ตี๋หัวหน้ากลุ่มและเป็นคนในกลุ่มเพื่อนเบะปากใส่ฉันทันทีเพราะฉันไม่เข้าข้างก่อนคนอื่นๆในกลุ่มที่เหลือจะแยกย้ายกลับเหลือแค่ตี๋พรีมและโรสเพื่อนในกลุ่มที่กำลังนั่งมองหน้ากันแต่ดูๆแล้วพวกเขาน่าจะมองฉันอยู่น่ะนะ "มองอะไรเนี่ย?" "ได้ข่าวว่าเปลี่ยนงานใหม่อีกแล้วเหรอ?" ฉันเลิกคิ้วมองโรสก่อนจะยิ้มบางๆและพยักหน้า "อือ...ที่เดิมมีปัญหานิดหน่อยน่ะ" "ปัญหาอะไรอีก?" พรีมเท้าคางมองฉันด้วยสายตานิ่งๆแต่ก็ดูจะรู้แล้วแหละว่าทำไมฉันถึงโดนดีดออกจากที่ทำงานเก่า "แค่เพราะมึงสวยกว่าแค่นี้อ่ะนะ" "โรสก็ว่าเกินไป" "ไม่เกินหรอกตี๋ดูมาหลายครั้งแล้วที่จอมได้ออกจากงานบ่อยๆทั้งที่ขยันขนาดนี้อ่ะ" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะมองเพื่อนทั้งสามของตัวเองอย่างหนักใจไม่แพ้กัน "ใจจริงเราก็ไม่อยากออกหรอกเพราะงานมันหายากแต่มันได้ออกมาแล้วนิ" ฉันยิ้มบางๆก่อนจะมองเพื่อนๆอีกครั้ง "แต่จอมได้งานใหม่แล้วไงวันนี้นิจะเริ่มไปเรียนรู้งานเพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะ" "ขออย่าให้เป็นเหมือนที่เก่าล่ะที่รับเข้าเพราะสวยแต่สุดท้ายก็ต้องโดนบีบออกเพราะเพื่อนร่วมงานไม่ชอบอ่ะ" "เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงเลย" ฉันว่าอย่างมั่นใจเพราะที่ที่ไปสมัครใหม่มันไม่ได้อยู่แถวมออย่างเคยแถมพี่เจ้าของร้านก็ดูจะใจดีมากๆด้วย "ร้านอยู่ไหนล่ะให้ตี๋ไปส่งไหม?" ตี๋ที่อาสาไปส่งขยับลุกรอขณะที่เพื่อนคนอื่นๆก็ลุกตามฉันจึงส่ายหน้าและลุกเดินออกจากคลาสเรียนด้วย "ไม่เป็นไรมันคนละทางกับหอตี๋อ่ะเดี๋ยวจอมไปเอง" "แดดร้อนนะจอม" โรสหันมามอง "เดี๋ยวเป็นลมไปแย่เลยนะ" "ฮ่าๆ จอมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย" "งั้นก็แยกย้ายกันเลยนะนี่ต้องไปเอาผ้าอีก" "วุ่นวายกะผ้ามากมึงอ่ะ" "เอาก่อนกูไม่อยากบ่นเรื่องงานตอนนี้ ไว้เจอกันพวกมึง" "ขับรถดีๆ" ฉันว่าพร้อมโบกมือลาพรีมที่เร่งฝีเท้าเดินออกจากตึกฉันจึงหันมาโบกมือลาเพื่อนอีกสองต่อ "ไปนะ" "ตั้งใจๆ" ฉันหัวเราะเบาๆกับคำพูดคำจาของโรสก่อนจะเดินออกมาจากตึกและตรงไปรอรถเมล์ที่หน้ามอ จริงๆมันก็ร้อนแหละแต่ฉันไม่อยากรบกวนเพื่อนมากอ่ะด้วยความที่ไม่มีรถคนเดียวในกลุ่มพอจะไปไหนมาไหนนี่ยุ่งยากคนนั้นคนนี้ตลอดเพราะงั้นที่ไหนพอไปได้ต้องไปเอง หลังนั่งรถไม่ถึงยี่สิบนาทีฉันก็ต้องลงและเดินต่อเข้าซอยทางข้างโรงเรียนไปทางโรงพยาบาลใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่เห็นว่าเป็นโรงพยาบาลเอกชนนะและร้านก็ตั้งอยู่ตรงข้ามโรงบาลอ่ะ พลั่ก!! "มึงไม่เสือกก็จบไหมวะ!" ดวงตาฉันเบิกกว้างพร้อมหันมองตามเสียงเมื่อกี้มันเหมือนคนโดนพลักกระแทกอัดกับผนังตึกอ่ะ และมันดูเหมือนจะใช่จริงๆเพราะตอนนี้มีกลุ่มเด็กนักเรียนประมาณห้าคนได้ยืนล้อมเด็กที่อยู่ในวงอีกคนห้ารุมหนึ่งเลยไหมแล้วไม่มีใครสนใจจะหยุดดูด้วยนะเพราะมันอยู่ในมุมตึก "กูถามก็พูดดิ!" "เออ มึงเป็นรุ่นน้องแท้ๆทำเก่งทำไมวะ!" ฉันที่ยังหยุดดูเริ่มจะลังเลระหว่างเดินหนีหรือช่วยเหลือแต่ฉันกลัวอ่ะ.. "กูแม่งเกลียดหน้ามันว่ะ" "จัดให้หน้าหล่อๆมันยับเลยลูกพี่!" พลั่ก!! ฉันสะดุ้งปิดปากมองภาพตรงหน้าที่เด็กตรงกลางวงโดนต่อยแต่เขากลับไม่คิดจะป้องกันตัวหรือขยับหลบเลย เขานิ่งมากแม้โดนต่อยอ่ะ..หรือน้องเขาจะกลัว "กูพูดก็พูดกับกูดิไอ้กาก!!" หัวโจกสุดในกลุ่มตะโกนเสียงดังพร้อมผลักน้องตรงกลางอย่างแรงด้วยความโมโห เอาไงดี..ฉันมองไปทั่วก่อนจะทำใจกล้าเดินเข้าไปใกล้อีกนิดพร้อมป้องปากตะโกนสุดเสียง "ตำรวจ ตำรวจคะทางนี้มีคนตีกันค่ะ!!" ฟึ้บ! ทั้งกลุ่มหันมองมาที่ฉันทันทีแต่พวกเขาดูไม่ตกใจและวิ่งหนีเลยที่ฉันตะโกนออกไปแบบนั้น "ฮ่าๆ" เด็กหัวโจกหัวเราะเสียงดังก่อนทั้งกลุ่มจะหันมองมาที่ฉันยกเว้นน้องคนที่โดนต่อย "แถวนี้มีตำรวจซะที่ไหนล่ะครับพี่คนสวย" "อึ่ก..." ฉันผงะถอยหลังโดยอัตโนมัติตอนที่หนึ่งในนั้นเดินเข้ามาหา "นี่หยุดนะ!" "พี่คนสวยมาช่วยไอ้งั่งนั้นเหรอครับ?" ฉันเม้มปากแน่นและมองเด็กตรงหน้าด้วยใจที่เริ่มกลัว "พะพวกเธอไม่ควรรุมเขาแบบนี้" เด็กร่างท้วมตรงหน้าหัวเราะในลำคอพร้อมก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น "นี่เป็นการทำผิดกฎหมายนะ!" "ในเมื่อมีพ่อเป็นคนคุมกฎหมายมีไรต้องกลัวอ่ะครับ?" เด็กนี่! ฉันขมวดคิ้วมองเด็กตรงหน้าอย่างไม่พอใจนักแต่ก็กลัวว่าจะถูกตีเลยต้องขยับถอยหลังจนแผ่นหลังตัวเองโดนพนังตึกเท่านั้นแหละเด็กตรงหน้าถึงเท้าแขนกับตึกและมองสบตาฉันอย่างกวนๆ "พี่ชื่อไรอ่ะพี่คนสวย" "ขยับออกไปนะพี่แจ้งตำรวจจริงๆนะ" "ผมถามว่าพี่ชื่อไรผมชอบพี่อ่ะจีบได้ป่ะ" ฉันหดคอหนีใบหน้าของเด็กตรงหน้าพร้อมกับขยับหนีแต่มันก็ยังหนีไม่พ้นจนน้องคว้าเข้าที่ข้อมือฉันและขมวดคิ้วมองอย่างเอาเรื่อง "ทำไมพี่หยิ่งจังอ่ะครับ?" "พี่แค่ไม่อยากให้น้องทะเลาะกันเพราะงั้นปล่อยพี่ไปเถอะ" "เอาไลน์พี่มาก่อนดิ เฟสบุ๊ค ไอจีรึอะไรก็ได้" "พี่ไม่มี" "ถ้าไม่ให้พวกผมรุมไอ้นั่นจริงๆด้วย" ฉันเงยหน้ามองเด็กตรงหน้าก่อนมองไปที่ร่างสูงของเด็กคนที่โดยต่อยที่ยังยืนก้มหน้าจับสายกระเป๋าอยู่กลางวงอย่างทำอะไรไม่ถูก "เอาไงครับพี่?" "ให้ป่าวไม่ให้ไอ้หน้าอ่อนนี่เจ็บน๊า" หัวโจกที่ยืนอยู่ตรงหน้าน้องคนที่ถูกต่อยตบเข้าที่แก้มน้องคนนั้นจนมันดังไปทั่วบริเวณแต่น้องก็ยังนิ่ง "ถ้าพี่ให้จะปล่อยน้องเค้าไปจริงๆใช่ไหม?" "ผมไม่เคยโกหก" ฉันมองไอโฟนรุ่นล่าสุดที่เด็กตรงหน้าส่งมาให้ก่อนจะเงยหน้ามองที่น้องคนนั้นที่ยืนนิ่งอยู่ที่มุมอีกครั้ง "ชักช้าจังวะ!" "จะให้พี่จะให้แล้ว!" ฉันรีบเอื้อมมือหยิบไอโฟนมาถือหลังจากน้องหัวโจกง้างแขนจะชกน้องคนนั้นอีกก่อนฉันจะก้มพิมพ์ไอดีไลน์ตัวเอง "ไม่ต้องให้" ปลายนิ้วฉันชะงักก่อนเงยหน้ามองน้องที่ยืนนิ่งอยู่ในวงที่เอ่ยคำเมื่อกี้ออกมา "เฮ้ยมันพูดแล้วว่ะ" "ฮ่าๆ เมื่อกี้มันว่าไงนะอย่าให้งั้นเหรอ?" "ปากดีว่ะไอ้เด็ก!" หมับ!! ดวงตาฉันเบิกกว้างมองภาพตรงหน้าที่เด็กหัวโจกง้างแขนชกเข้าไปที่ใบหน้าแต่คนที่ยืนอยู่กลางวงกลับรับหมัดแรงๆนั้นไว้ได้แถมยังบิดแขนลงจนเด็กหัวโจกร้องลั่นเสียงดัง "เฮ้ย!" ร่างสูงในชุดนักเรียนเดินออกมาจากมุมเผยให้เห็นใบหน้านิ่งเรียบแต่กลับหล่อมากๆจนฉันทำตัวไม่ถูกที่โดนเขาจ้องมองขนาดนั้น แถมยังมองมาด้วยความหงุดหงิดด้วยนะ "บอกว่าไม่ต้องให้ไง" "มึงทำเหี้ยไรเพื่อนกู!" เพื่อนเด็กหัวโจกอีกสี่คนที่ยืนอยู่รวมถึงคนที่เข้ามาคุกคามฉันตะโกนเสียงดังพร้อมกับวิ่งรุมเข้าใส่เด็กคนนั้นแต่เขากลับหลบได้ทุกหมัดและสวนกลับเต็มแรงจนคนที่วิ่งเข้าใส่กระอักกันไปตามๆกันหากแต่มือข้างซ้ายเขายังบิดแขนเด็กหัวโจกอยู่จนเด็กคนนั่งทรุดลงที่พื้นร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด "กูยอมแล้วๆปล่อยแขนกูๆๆ" ฉันกลืนน้ำลายมองเด็กที่มุมปากแตกจนเลือดไหลและถูกคนรุมถึงห้าคนแต่กลับยังยืนนิ่งอยู่ด้วยใบหน้านิ่งเรียบอย่างไม่เชื่อสายตาและไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ควรจะกลัวใครมากกว่ากัน กึ่ก! "โอ๊ย!" ฉันปิดปากตัวเองไว้พร้อมกับมองภาพตรงหน้าที่มือใหญ่บิดแขนเด็กหัวโจกไปพร้อมกับนั่งยองๆลงมองหน้าคนที่กำลังมองตัวเองด้วยความกลัวอยู่ด้วยแววตานิ่งเรียบ "ที่ผมเข้าไปยุ่งเพราะพวกพี่ทำไม่ถูก" เขาว่าเสียงเบาและถอนหายใจมองคนที่กำลังจับแขนตัวเองหลังเขาปล่อยอย่างเบื่อหน่าย "ขอโทษพวกพี่ละกันแต่ต่อไปอย่ามายุ่งกับผมทั้งในและนอกโรงเรียนนะผมรำคาญเต็มที" "อึ่ก!" "เข้าใจนะครับรุ่นพี่?" เขาเป็นรุ่งน้องพวกเด็กหัวโจกสินะ "ขะเข้าใจ" ฟึ้บ ร่างสูงขยับยืนเต็มความสูงก่อนเขาจะมองมาที่ฉันและกระชับสายกระเป๋าเป้ที่ตัวเองสะพายมันข้างเดียวก่อนเดินเข้ามาใกล้และหยิบไอโฟนในมือฉันไปแตะๆก่อนหันมองเด็กร่างท้วมที่กำลังนั่งจับท้องตัวเองอยู่ที่พื้น "ผมวางโทรศัพท์พี่ไว้นี่นะ" พรึ่บ! ฉันเบิกตาเม้มปากเงยหน้ามองร่างสูงตรงหน้าที่ทิ้งไอโฟนในมือตัวเองลงกับพื้นคอนกรีตอย่างไม่แยแส ฉันไม่รู้ว่ามันจะแตกไหมแต่มันราคาไม่ใช่ถูกๆที่จะมาโยนทิ้งลงพื้นแบบนี้อ่ะ "อ่อ รีบพาเพื่อนพี่ไปโรงบาลก่อนข้อมือจะอักเสบด้วยล่ะ" เขาหันมองหัวโจกที่กำลังนั่งจับข้อมือตัวเองก่อนจะเดินมาใกล้ฉันและขยับชนให้เดินไปข้างหน้าฉันจึงค่อยๆเดินออกมาจากซอยมุมตึกขณะที่ตัวเองยังตกใจกับเรื่องเมื่อกี้ไม่หาย "เมื่อกี้ไม่ทำมากไปเหรอพวกเขาอาจจะโกรธน้องได้นะ" ฉันเงยหน้ามองคนข้างๆขณะที่เขาก็เหลือบมองลงมาที่ฉัน "ทำไมไม่เดินผ่านไป?" "ก็...ก็พี่กลัวว่าน้องจะเป็นอะไรไปไง" "ห่วงตัวเองเถอะ" ฉันเม้มปากมองคนตรงหน้าเพราะเมื่อกี้มันเหมือนกับตัวเองโดนดุทั้งๆที่ควรจะเป็นเขาอ่ะที่ควรโดน ฉันเบนสายตาหรี่ก่อนมองนาฬิกาข้อมือตัวเองและต้องชะงักตกใจอีกครั้งเพราะมันใกล้เวลาเข้างานมากแล้ว! "แย่ล่ะ!" ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างลนๆ "น้องไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะงั้นพี่ไปนะคะอย่ามีเรื่องอีกล่ะ" ฉันมองน้องอย่างดุๆก่อนจะหันมาวิ่งไปตามถนนจนถึงคาเฟ่ร้านสวยตรงหน้า ฉันเงยหน้ามองร้านสไตล์วินเทจที่ทุกอย่างเป็นสีขาวดำตรงหน้าก่อนยิ้มออกมาบางๆและเดินเข้าไปในร้านที่ตอนนี้ยังไม่มีลูกค้านัก "สวัสดีค่ะ" พี่เจ้าของร้านที่กำลังเช็คของอยู่ที่เคาน์เตอร์เงยหน้ามามองฉันก่อนจะยกยิ้มให้บางๆ "หวัดดีค่ะน้องจอมใจ" "เรียกจอมเฉยๆก็ได้ค่ะพี่ตะวัน" "ดีเลย วันนี้วันศุกร์ลูกค้าจะเยอะช่วงเย็นเพราะงั้นช่วยเก็บโต๊ะทำความสะอาดก่อนนะเดี๋ยวคนซาพี่จะสอนชง" "ได้ค่ะ" "เบ้บพนักงานใหม่มาแล้วเหรอ?" "มาแล้ว" ฉันที่กำลังจะถามหาที่เก็บของชะงักและยกมือไหว้ผู้ชายหน้าตาดีมากๆอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาจากทางหลังร้าน "นี่น้องจอมใจส่วนนี่จอนนี่แฟนพี่" "สวัสดีค่ะ" "ไนท์ทูมิสยูนะ" คุณจอนนี่ว่าพร้อมยิ้มกว้าง "พี่ทำงานอยู่ที่โรงบาลตรงข้ามว่างๆพี่ก็แวะมาบ่อย เพราะงั้นเราต้องสนิทกันไว้เนาะ" "อย่าเพิ่งกวนน้อง" "แฮะๆ" ฉันหัวเราะแห้งหลังคุณจอนนี่โดนพี่ตะวันหันไปดุก่อนพี่ตะวันจะมองเลยฉันไปที่ด้านหลังฉันจึงต้องหันมองตามและเห็นคนคุ้นตาที่กำลังเดินเปิดประตูเข้ามาในร้าน "ปากไปโดนอะไรมาอาทิตย์?" นี่พี่ตะวันรู้จักน้องคนนี้อีกแถมยังเรียกว่าอาทิตย์...เด็กน่ากลัวคนเมื่อกี้คือน้องของพี่ตะวันงั้นเหรอ? "โดนประตู" "เชื่อก็หมาแล้ว" "ไหนเห่าซิ" "ไอ้อาทิตย์!" "พี่จอนฝากบอกตะวันหน่อยว่าพูดเบาๆก็ได้" "ใจเย็นพี่น้อง" คุณจอนรีบห้ามทัพทันทีหลังพี่ตะวันแทบจะกินหัวอาทิตย์ไป "ผมจะขึ้นไปอาบน้ำ" "เราต้องคุยกัน" "ร้อน" อาทิตย์ว่าเสียงเรียบและเหลือบมองฉันก่อนจะมองพี่ตะวันอีกครั้ง "ตะวันอย่าวุ่นวายตอนนี้" "มานี่เลย!" พี่ตะวันกระชากน้องอาทิตย์ไปต่อหน้าต่อตาฉันกับคุณจอนนี่ขณะที่ร่างสูงที่กำลังยืนข้างๆฉันก็หัวเราะเบาๆและหันมามองฉันพร้อมขยิบตาให้ "ถ้าได้ยินเสียงคนตีกันไม่ต้องตกใจธรรมดาของสองพี่น้องแหละฮ่าๆ" คนตีกันมันมีไรน่าขำเนี่ย! เยี่ยมเลยที่ทำงานใหม่ของฉันนี่น่าตื่นเต้นเป็นบ้าเลยว่าไหมเพราะแค่คิดมันก็เหนื่อยหน่อยๆแล้วอ่ะ