Chapter 2
1744 คำ
Chapter 2
หลงเด็ก
"ก็พี่ธามบอกว่าอยากได้รางวัลไงคะ หนูก็เลยจะให้ค่าน้ำมันรถกับพี่ที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งหนูค่ะ” วีญ่าเอ่ยตอบธันวาอย่างที่ใจเธอคิด
"หึๆ...ช่างคิดนะเรา พี่ไม่ใช่แท็กซี่นะที่หนูจะให้ค่ารถกับพี่น่ะ" ธันวาหัวเราะในลำคอเบาๆ เขาใช้มือสากบีบแก้มหญิงสาวอย่างมันเขี้ยว
"อื้อ...หนูเจ็บนะพี่ธันวา" วีญ่าเธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังและเรียกเขาด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไป หญิงสาวปัดมือของเขาออกและเอามือบางลูบแก้มตัวเองป้อยๆ
"หืม โกรธพี่เหรอเรียกว่าซะเต็มยศเชียว เรียกพี่ว่าพี่ธามเหมือนเดิมสิครับ พี่ชอบเวลาหนูเรียกพี่ว่าพี่ธามมากกว่าเรียกธันวาซะอีก เพราะจะได้เหมือนคนในครอบครัวพี่" ธันวาเอ่ยบอกวีญ่าด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ เขามักจะชอบให้คนอื่นๆ เรียกเขาว่าธันวา เพราะมันดูเหมือนเข้าถึงเขายาก แต่เมื่อเป็นวีญ่าที่เอ่ยเรียกเขาด้วยชื่อจริง เขากลับไม่ชอบเอาซะเลย เพราะมันดูห่างเหิน เขาอยากให้เธอเรียกเขาว่า “ธาม” ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเหมือนกับที่คนในครอบครัวของเขาเรียกเพราะมันดูเป็นกันเอง
“แต่หนูไม่ใช่คนในครอบครัวพี่ซะหน่อย”
“หนูรู้ได้ยังไงว่าในอนาคตหนูจะไม่เป็นคนในครอบครัวของพี่” ธันวาเอ่ยพูดยิ้มๆ และมองหญิงสาวด้วยแววตามีเลศนัยแอบแฝงอะไรบางอย่าง
“...”
“พี่มีตัวเลือกให้หนูสองทางว่าจะเรียกพี่ว่าพี่ธาม หรือป๋าธามก็ได้” ธันวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์และกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจให้กับความคิดตัวเอง
“จะให้หนูเรียกป๋า พี่อยากเป็นพ่อหนูอีกคนเหรอคะ”
“ใช่ พี่อยากเป็นพ่อของหนู แต่พ่อทูนหัวนะที่พี่อยากเป็น”
“พี่ธาม พูดอะไรซับซ้อนจังเลยหนูงงไปหมดแล้ว” วีญ่าถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างไม่เข้าใจคำพูดของเขานัก
“หึ” ธันวายกยิ้มมุมปากเมื่อหญิงสาวยอมเรียกชื่อเขาตามที่เขาเอ่ยบอกเธอ
"พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่มารับหนูไปกินข้าว ถือว่าเป็นรางวัลที่พี่มาส่งหนูเย็นนี้ ห้ามปฏิเสธพี่เด็ดขาด" ธันวาพูดเองเออเองโดยไม่ยอมให้หญิงสาวนั้นปฏิเสธเขาได้
"พี่ธามจะให้หนูเลี้ยงข้าวเหรอคะ?" วีญ่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ เพราะเขานั้นชอบถามหารางวัลที่เขามาส่งเธออยู่เรื่อยเลย
"อะ กดเบอร์โทรแล้วแอดไลน์ของหนูให้พี่ด้วย" ธันวายื่นมือถือให้หญิงสาว และส่ายหน้ายิ้มๆ โดยที่เขาไม่ถือสากับคำพูดแสนซื่อของหญิงสาวตรงหน้า
"พี่ธามกลัวหนูเบี้ยวนัดถึงขนาดขอเบอร์หนูไว้เลยเหรอ" วีญ่าเธอเอียงคอถามและใช้สายตาเหล่มองเขาอย่างพิจารณา จนคนถูกมองอดไม่ได้ที่จะเข้าไปฉกจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่มที่ช่างคิดไปเองราวกับเด็กน้อยสามขวบ
"อื้อ..." ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อโดนเพื่อนพี่ชายฉกจูบแบบจู่โจมเช่นนี้ หญิงสาวใช้มือบางจับไปที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ เมื่อเขาผละริมฝีปากออก หญิงสาวแสร้งมองไปทางอื่นด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน เพื่อหลบสายตาของเขาที่จ้องมองเธอด้วยสายตาหวานเยิ้ม
"หึๆ..." ธันวาเค้นหัวเราะในลำคอเบาๆ และยกมือสากลูบผมสลวยอย่างหลงใหล ยิ่งเขาได้อยู่ใกล้เธอมากเท่าไร เขายิ่งหลงมนตร์เสน่ห์ของหญิงสาวมากขึ้นเท่านั้น แค่เธอใช้สายตามองเขาด้วยแววตาสงสัยอยู่ตลอดเวลา หัวใจแกร่งที่ไม่เคยมีหญิงคนไหนได้ครอบครองก็เต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งราวกับเจอรักแรกพบ
"ขึ้นห้องได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับ" ธันวาเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"..." วีญ่าเธอไม่พูดอะไร เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถไปด้วยอาการเหม่อลอย เพราะเธอไม่เคยโดนผู้ชายคนไหนจูบแบบนี้มาก่อน แต่ในขณะที่หญิงสาวนั้นคิดว่านี่คือจูบแรกของเธอ แต่เธอหารู้ไม่ว่าริมฝีปากอวบอิ่มถูกเขาแอบจูบมาแล้วโดยที่เธอไม่รู้ตัว
@ห้องนอนวีญ่า
หญิงสาวหย่อนตัวลงนั่งบนเตียง เพียงแค่เธอคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาที่ฉกจูบเธอเมื่อครู่นี้ ใบหน้าหวานก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
"คนบ้า ทำไมต้องทำให้หัวใจของหนูเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาด้วยนะ" วีญ่าบ่นพึมพำคนเดียว เธอรีบสลัดเรื่องเมื่อครู่ออกจากหัว
"เชอะ!! เขาคงอยากให้เราเลี้ยงข้าวแน่ๆ เลย ถึงทำให้เราใจเต้นแรงแบบนี้" วีญ่าเธอยังคงคิดว่าที่ธันวาทำแบบนี้เป็นเพราะเขาอยากให้เธอเลี้ยงข้าว
หญิงสาวคิดไปเองอย่างเรื่อยเปื่อยทั้งที่หัวใจดวงน้อยก็เต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง เมื่อคิดถึงภาพที่เขาฉกจูบเธออย่างดูดดื่ม หัวใจดวงน้อยที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เพราะเธอไม่เคยสนิทกับผู้ชายคนไหนเลย นอกจากคุณพ่อและพี่ชายของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเรียนที่ต่างประเทศ แต่เธอก็ไม่เคยใจเต้นแรงแบบนี้ให้กับผู้ชายคนไหน เพราะตอนที่เธออยู่อังกฤษเธอก็จะมีแม่บ้านคอยสอดส่องดูแลความเคลื่อนไหวของเธออยู่ตลอด
หญิงสาวนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนนุ่มด้วยความว้าวุ่นใจอยู่นาน จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ และเปิดซีรีส์เรื่อง Goblin ที่มีรีวิวว่าสนุกมากๆ เพราะมีคนหลายคนที่ติดซีรีส์เรื่องนี้กันงอมแงม เธอต่อมือถือดูผ่านทีวี จากนั้นหญิงสาวก็เอนกายลงนอนบนที่นอนนุ่มและเอาผ้าห่มคลุมถึงลำคอระหง ก่อนที่เธอจะจดจ่อดูซีรีส์อย่างเพลิดเพลิน และกว่าหญิงสาวจะรู้ตัวอีกทีก็เกือบจะเช้าแล้ว แต่ซีรีส์ก็ยังไม่จบ เธอจึงหยุดพักสายตาสักพักเพราะรู้สึกแสบตาไปหมด แต่ใจเธอก็ไม่อยากหลับเท่าไรหรอก เพราะอารมณ์ยังค้างอยู่กับซีรีส์ แต่เธอทนความแสบของดวงตาไม่ไหว หญิงสาวจึงหลับตาเพื่อพักสายตา ก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด
12.00 น.
กริ่งงงง...กริ่งงงง...
เสียงริงโทนโทรเข้ามาปลุกให้หญิงสาวตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย หญิงสาวบิดตัวไปมาบนที่นอนนุ่ม จากนั้นเธอจะค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นด้วยผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าเนียนใสราวกับผิวเด็กก็ทำให้เธอน่ารักน่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย หญิงสาวเลื่อนมือไปหยิบมือถือขึ้นมา ก่อนที่เธอจะเอาหลังบางพิงไปที่ผนักหัวเตียง หญิงสาวหรี่ตามองเบอร์โทรที่ปรากฏอยู่ที่หน้าจออย่างไม่คุ้นเคย เธอมองอย่างชั่งใจอยู่นานก่อนที่เธอจะตัดสินใจกดรับสาย
"ฮัลโหลค่ะ วีญ่าพูดค่ะ"
(ทำไมเสียงงัวเงียแบบนั้น นี่หนูลืมนัดของพี่เหรอ)
"พี่ไหนคะ แล้วนัดอะไร หนูไม่ได้นัดใครสักหน่อย คุณโทรผิดแล้ว"
(ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมง หนูจำพี่ไม่ได้เลยเหรอวีญ่า)
"..."
(ฮัลโหลๆ หนูญ่า ได้ยินพี่ไหม พี่ธามไง หนูลืมพี่แล้วเหรอ)
"พะ...พี่ธามเหรอคะ นะ...หนูจำเสียงพี่ไม่ได้เลย"
(หนูใจร้ายมากเลยนะรู้ตัวเปล่า ที่ลืมพี่แบบนี้)
"หนูไม่ได้ใจร้ายสักหน่อย ว่าแต่พี่ธามมีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้โทรมาหาหนูแต่เช้าเลย"
(หนูลืมพี่ยังไม่พอ หนูยังลืมนัดกินข้าวของเราด้วยเหรอครับ)
"..."
(พี่ให้เวลาหนูครึ่งชั่วโมง ตอนนี้พี่รออยู่ข้างล่างคอนโดแล้ว ถ้าหนูยังไม่ลงมาพี่จะขึ้นไปตามถึงหน้าห้องเลย หนูอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้จักห้องของหนูนะ แล้วถ้าพี่ได้ขึ้นไปถึงบนห้อง หนูอย่าคิดว่าจะได้ลงมาจากห้องง่ายๆ)
"..."
(หนูได้ยินที่พี่บอกไหมวีญ่า)
"ดะ...ได้ยินแล้วค่ะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันค่ะ" วีญ่ากดวางสายและรีบดีดตัวลงจากเตียงทันที เพราะถึงแม้ว่าจะคุยกับเขาผ่านโทรศัพท์ แต่เธอก็ได้ยินน้ำเสียงดุดันตามเสียงปลายสายทำให้เธอขนลุกซู่ เธอรีบเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
30 นาทีต่อมา
"พี่ธาม รอหนูนานไหมคะ" วีญ่าเดินเข้าไปหาธันวาที่เขานั่งรออยู่ที่โซฟาหรูข้างล่างคอนโด
"..." ธันวาละสายตาจากมือถือ เขามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้มที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ซึ่งวันนี้หญิงสาวเธอเลือกสวมใส่ชุดเดรสเปิดไหล่สีขาวความยาวเหนือเข่าเล็กน้อย พอเธอสวมชุดแบบนี้เธอยิ่งเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้มีชีวิตที่เดินได้อย่างไรอย่างนั้น
"พี่ธาม พี่ธามคะ!" วีญ่าใช้มือบางโบกไปโบกมาเพื่อเรียกสติชายหนุ่ม เมื่อเห็นสายตาของเขาเหม่อลอยมองเธอไม่วางตา
"คะ...ครับ"
"เหม่ออะไรอยู่คะ หนูเห็นพี่มองหนูตาไม่กะพริบเลย หรือมีอะไรติดที่หน้าหนูเหรอคะ" วีญ่าโน้มตัวไปหาชายหนุ่มและยื่นใบหน้าไปประชิดใบหน้าคมคายที่นั่งอยู่บนโซฟา จนชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะยกมือจับล็อกใบหน้าหวานและหอมแก้มนวลหนักๆ หนึ่งที
"ฟอด! ทำไมชอบทำตัวน่ารักแบบนี้อยู่เรื่อยเลยวะ พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ"
"อื้อ อีกแล้วนะพี่ธาม พี่ทำแบบนี้กับหนูอีกแล้ว หนูจะโกรธพี่จริงๆ แล้วนะ" วีญ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุราวกับแมวน้อยๆ ที่กำลังขู่ราชสีห์ แต่น้ำเสียงของเธอไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับสร้างรอยยิ้มให้เขาต่างหาก
- ผู้เขียน
